For the love of

                                       Rozdział 3

 Gdy nagle pod koniec piosenki usłyszałam za sobą...

                                        ?-Haha,ślicznie tańczysz!-ktoś z tyłu wręcz zachodził się ze śmiechu.
                              Odwróciłam się napięcie lecz szybko,a za mną ujrzałam nikogo innego niż Harry'ego Stylesa!Po prostu myślałam że padnę.Co on tu robił?I no halo,on wszystko widział.
                      Nie wiedziałam co mam robić,mówić...TOTALNA MASAKRA.I co ja teraz powiem,miałam minę jak nie wiem co!Przerażoną, z głupawym uśmieszkiem,pomieszaną ze wstydem,zakłopotaniem i zdziwieniem!
                       Mówiąc w prost czułam się jakbym,stała przed nim w białych spodniach z wielką plamą krwi na kroczu.
                                        J-A,a,a...c o tu robisz?-wydukałam.
                                        H-Hah,zapomniałaś kurtki,a do puki jestem z chłopakami to...szkoda gadać!-powiedział patrząc się na mnie i moją minę.
                                        J-Wiesz, jak wszedłeś  to chociaż mogłeś no nie wiem krzyknąć do mnie!?-powiedziałam zirytowana, patrząc na jego uśmieszek.
                                        H-Nie chciałem ci przerywać,ty naprawdę dobrze tańczysz.-tłumaczył się.
                                        J-Ale, nie śpiewam...a w ogóle to ja i ta no.-byłam taka zła i zawstydzona.
                                        H-Ale wiesz gdyby nie ty ,nikt by nie wiedział ile zastosowań może nowatorska lampa w kształcie ru..rury!-zaśmiał się Harry.
                        Chodzi o to,ze moja mam ma różne pomysły!Wymyśliła sobie,że przy sofie postawi sobie dwie podświetlane...rury,które według rozumowania mojej mamy,były lampami!
                          Nie,chodzi o to że ja na tych rurach tańczę czy coś!Ale lubię się na nich kręcić i tańczyć tak jakbym tańczyła z kimś.A wystarczy tylko przesunąć sofę.
                        Ach,załamka,a on to jeszcze widział,widział jak się wydurniałam!Jest mi tak wstyd!
                                        J-Wiesz co?Spadaj.-krzyknęłam
                                        H-Przepraszam,ale ja się naprawdę z ciebie nie nabijam.
                                        J-Mogłeś chociaż zadzwonić,a nie od razu patrzeć!Gdybym była pod prysznicem?To co też byś wszedł?-mówiłam oburzona.
                                        H-Nie,to zna..-starał się tłumaczyć,ale mu przerwałam.
                                        J-Wiesz jak ja się czuję?-pytałam wkurzona.-Daj mi tą kurtkę i idź stąd.-powiedziałam wyrywając mu kurtkę z rąk i robiąc smutną minkę by się nie stresował w końcu i tak już wybuchłam.
                            Harry był lekko zdziwiony,bo raczej jeszcze mnie takiej nie znał!!Haha,no cóż trochę głupio się zachowałam,no ale LoL przecież ja...
                                        H-Ja,ja.Przepraszam,wiem że się głupio zachowałem.-powiedział ze skruchą.
                               Spojrzałam na niego i dodałam:-Ta jasne.I jak możesz ,idź już...proszę.
                                        H-Dobrze,ale nie....-nie dokończył bo już zamknęłam drzwi.
                            Potem zaczęłam się śmiać,zaraz tylko gdy wyszedł!To było MEGA.Nie ma to, jak Harry Styles wparuje do twojego domu ,gdy ty robisz z siebie głupa!
                              No nic szkoda ,że go tak potraktowałam ;/!No ale cóż zasłużył sobie.Z resztą już nie ważne.
                             Gdy trochę ochłonęłam,postanowiłam  ogarnąć salon i siebie!Poszłam się myć,nawet taki prysznic, po takich wydarzeniach to dobra sprawa!Gdy się umyłam przebrałam się w moją ukochana piżamę,która wyglądała
                            jakby ją ktoś pomazał różnymi kolorami!Zeszłam na dół,zaparzyć sobie gorącej czekolady,po mojemu.Włączyłam vivę a tam..." Little Things",kocham tę piosenkę.
                              Podgłośniłam,gdy zaczął śpiewać Harry,och mdlałam na miejscu!Ale było coś dziwnego,miałam wrażenie jakby ktoś śpiewał pod drzwiami!? :O
                            Nie byłam pewna ,ale gdy ściszyłam piosenkę,podeszłam do drzwi otworzyłam je...Harry?
                                Myślałam że padnę!Co on robił pod moimi drzwiami?
                                        J-Co ty...-próbowałam zapytać.
                     Gdy on nagle wyciągną zza siebie,piękny duży bukiet bzu,a w środku niego znajdował się mniejszy...fiołków!Co prawda był w niego wsadzony ,ale tak umiejętnie ze naprawdę WoW!
                       A w środku znajdowała się mała karteczka z napisem : "WYBACZYSZ?"Gdy wzięłam ją do ręki,spojrzałam na Harry'ego,który był dość przemoknięty lecz wciąż się słodko uśmiechał.
                           To było takie urocze z jego strony!Spojrzałam ponownie na karteczkę i Harry'ego.Haha,on robił takie śmieszne miny,ja tylko uśmiechnęłam się i powiedziałam:
                                        J-No pewnie!-przy czym przytuliłam  go mocno !
                         Usłyszałam jak Harry odetchną,a ja zaśmiałam się.
                                        H-Proszę!-powiedział wręczając mi bukiet-Mówiłaś ,że lubisz bez...i fiołki,więc pom...
                                        J-Są piękne!Dziękuję.-przytuliłam go patrząc mu w oczy.
                            Stojac tak, po jakimś czasie poczułam jak przechodzi mnie dreszcz.Był bardzo miły i pozytywny lecz szybko zrobiło się nie zręcznie...;s
                                        J-Może wejdziesz?-przerwałam cisze!
                                        H-Nie,nie dziękuję,ale nie,nie mogę.
                                        J-Jesteś przemoknięty!
                                        H-I co wyschnę ci na sofę,tak?-roześmiał się.
                                        J-Wciąż,jestem sama!-powiedziałam.
                                        H-To gdzie zostawić rzeczy??-zapytał z uśmiechem.
                            Wskazałam mu dłonią wieszaki i zaśmiałam się,po czym zaprowadziłam go na sofę.Lecz długo na niej nie wysiedział,gdyż usłyszałam za sobą czyjeś kroki!
                                        J-Co chcesz?-zapytałam.
                                        H-Wiedzieć co robisz?-uśmiechną się.
                          Zaśmiałam się tylko i zaczęłam wlewać gorącą czekoladę do kubków.Co prawda było mi trochę dziwnie,jak Harry tak mi się przyglądał.Przecież znałam go godzinę,nie licząc minut oczywiście! ;)
                                Ale cóż.Nasuwało mi się jedno pytanie, co ja z nim będę robić?Co prawda chciałabym sę dowiedzieć więcej o nim i o chłopakach,ale nie chcę się narzucać!
                                        J-Chcesz czekoladę po mojemu?Czy taka zwykłą?-zapytałam.
                                        H-A po twojemu to jaka?-uśmiechną się.
                                        J-Bardziej mdląca.-odpowiedziałam.
                                        H-To mi nie pomaga!-roześmiał się.
                                        J-No tak!Ja lubię na walić sobie pół kubka bitej śmietany,posypać ją dużą ilością startej mlecznej czekolady,dorzucić lody czekoladowe i posypać to cynamonem!
                                        H-Aha!-zaczął się śmiać.
                                        J-Nic takiego!...a więc którą wybierasz?-uśmiechnęłam się.
                                        H-Hah,jeśli się nie zatruję!To wybieram twoja wersje!-zażartował.
                                        J-No wiesz co,ja truć ludzi?-spojrzałam na niego z uśmiechem.Po czym dodałam-W prawdzie to znamy się jakaś godzinę,nie licząc minut.Ja jestem twoją fanką i... wow jeszcze nie uciekłeś!
                                        H-Haha,no tak.
                                Śmialiśmy się jeszcze chwilę,po czym wzięłam się do robienia mojej wersji gorącej czekolady.Podałam kubek Harry'emu i poszliśmy do salonu.Siedzieliśmy przez chwilę w ciszy,
                                   sama nie wiedziałam,a bynajmniej nie miałam pomysłu od czego zacząć rozmowę.Lecz mój dylemat długo nie trwał,gdyż Harry gdy tylko usiadł zaczął się przyglądać moim "lampom" :D.
                                        J-Mam nadzieję,że się teraz ich nie boisz?-zaśmiałam się.
                                        H-Haha nie,ale...haha.
                                        J-Rozumiem.Wiesz trochę mnie to zdziwiło,że po prawie 3 godzinach można tle widzieć o człowieku!Biorąc pod uwagę że w samochodzie rozmawialiśmy ze sobą tylko godzinę.
                                        H-Sądziłaś że cię nie słucham?-powiedział zdziwiony.
                                        J-Nie,ale w sumie co by miało cię to obchodzić?-zapytałam
                                        H-W sumie.-zaśmiał się.-Ale...to nie fair,że ty wiesz o mnie więcej niż ja o tobie!
                                        J-Niby tak,ale po co komuś wiedzieć coś o kimś,kogo się nigdy więcej nie zobaczy?-dopytywałam.
                                        H-Mówisz o osobie którą spotyka się na moście podczas przechadzki,rzucającą do rzeczki telefonem bo jej się rozładował,a potem odwozisz ją do domu?-zaśmiał się.
                                        J-Haha,no tak!
                                        H-A z resztą,"NIGDY NIE MÓW NIGDY",bo ja spotkałem cię po nie całych 30!-dodał wciąż się śmiejąc.
                                        J-Zapamiętam!-uśmiechnęłam się.
                         Po tej dość śmiesznej rozmowie,zaczęliśmy rozmawiać troszeczkę poważniej!Harry odpowiadał na każde pytanie które mu zadawałam,bez wahań.
                          Pytałam go o jego dziećnistwo,o to co robił przed programem,jak w ogóle doszedł do tego że umie śpiewać?Pytałam też o Toma,jego przyjaciela,o szkołę i oczywiście o chłopaków! xD
                          O jego dziewczyny,o najgłupszą rzecz jaką zrobił itp,lecz po pewnym żałowałam że go pytałam o takie rzeczy,bo potem sam zadawał mi te pytania i 1000 innych ;/ !
                           Co prawda mogłam się domyślić,po tym jak odpowiadał na wszystko ze szczegółami,no ale.Stwierdziłam że skoro on mi ufa ja mu też mogę.Dużo się śmialiśmy,a z chwili na chwilę coraz bardziej
                            widziałam w nim normalnego chłopaka.Po dobrych 3 godzinach rozmowy trochę zgłodnieliśmy,zamówiłam pizzę,przyniosłam z kuchni jakieś chipsy,popcorn,orzeszki i co się dało.Za nim pizza przybyła zaczęło nam się nudzić...
                           więc postanowiłam że zrobimy konkurs!Kto weźmie do buzi najwięcej gum,u mnie każdy kochał rzuć gumę więc było jej naprawdę dużo.Już nie pamiętam kiedy tak dobrze mi się z kimś rozmawiało i bawiło,
                          miałam nadzieję że Harry tak szybko o mnie nie zapomni,ale...Gdy pizza przyszła wypluliśmy ją,było jej dużo!!Haha.
                                        H-Wow,ile gumy,jejku nie żal ci jej?-zapytał Harry.
                                        J-Raz się żyje!Z resztą to tylko guma,a kto wie czy jeszcze...-odpowiedziałam z uśmiechem.
                                        H-Kto wie czy jeszcze...co?-zapytał zdziwiony.
                                        J-Kto wie czy jeszcze,jeszcze, yyy...Pizza nam nie wystygnie?Jak będziemy tak tu pastwić się nad ta gumą!
                          Wybrnęłam po chwili,choć było widać że Harry'emu coś nie pasowało,no ale co miałam powiedzieć?Gdy zjedliśmy pizze włączyłam jakiś film,był to dramat i był tak nudny,że zaczęliśmy po jakimś czasie nabijać się z postaci i gdy aktorów!
                           Nigdy się nie śmiałam tyle jednego wieczoru,co dziś i nie miałam tyle sprzątania!Bo na przykład ja,a bynajmniej mnie uczono,że popcorn,orzeszki czy nawet żelki się je!Za to Harry pokazał mi że można się nimi rzucać i nie tylko...
                           Bawiłam się z nim tak wspaniale że nawet nie wiedziałam która godzina i że tak szybko będę musiała się z nim pożegnać.No ale cóż ,w życiu na wszystko przychodzi czas :C!
                                        H-Pff,trzeba się zbierać!-powiedział ze smutkiem w głosie jak i na twarzy Harry.
                                        J-No co ty nie!Przecież dopiero jest...3:42!-powiedziałam zdziwiona.
                                        H-Co?Ale..nie dobra ja lecę.Lub najpierw pomogę ci posprzątać.-zrobił przerażoną minę,choć mu się nie dziwie,salon wyglądał jak pobojowisko!
                                        J-Zdurniałeś!?Jest prawie 4,jesteś zmęczony i chcesz jechać samochodem!?A gdybyś zasną lub nie wiem w coś wjechał albo..-uświadamiałam go.
                                        H-Ale jak paparazzi mnie zobaczą wyjeżdżającego spod twojego domu to nie dadzą ci spokoju,a z resztą ,wow jaka z ciebie pesymistka!?
                                        J-Nie pesymistka tylko realistka,nie myl pojęć!Nie chcę cię mieć potem na sumieniu!-dodałam z powagą.
                                        H-To pójdę spacerem.-odpowiedział.
                                        J-Ta mądrze!-powiedziałam z ironią.
                                        H-A co niby ci w tym nie pasuje?-zapytał.
                                        J-A wszystko!Po 1.Co robi spacerujący Harry Styles o 4 nad ranem?A po 2.Czego samochód Harry'ego Stylesa stoi pod czyimś domem?
                                        H-No fakt.No a msza lepszy pomysł?
                                        J-No...nie,ale co by się stało...gdybyś się tu przespał?-zapytałam dość nie pewnie,by nie pomyślał sobie czegoś o mnie!
                                        H-No niby nic.-uśmiechną się przegryzając wargę.
                          Przyniosłam mu poduszkę,co prawda nie chciał jej no ale.Włączyłam jakiś film tym razem jakiś ciekawszy,bo Harry uparł się że nie może zasnąć,lecz gdy tylko wyszłam na chwilę do toalety,on już słodko spał :3.
                              Przykryłam go kołdrą i sam poszłam spać,choć co prawda za nim to zrobiłam,przyglądałam się jak on spał.Może to trochę dziwne,trochę?Ok to mega dziwne,ale w końcu taki widok nie zdarza się codziennie!
                            Gdy wstałam była 12:16.Poszłam do łazienki wzięłam prysznic i poszłam się ubrać.Gdy schodziłam na dół coś zjeść przypomniało mi się, że Harry u mnie spał!Zbiegłam czym prędzej na dół,ale jego nie było.

                          Co prawda złożył pościel i uprzątną trochę ten nasz wczorajszy i dzisiejszy bałagan.Było mi miło,że trochę pomógł ale zła bo nie chciałam,by u mnie sprzątał,no ale nic.

                            Gdy posprzątałam doszczętnie i zjadłam śniadanie,doszłam do wniosku że zapowiada się zwykły dzień!Choć nie do końca...