piątek, 26 kwietnia 2013

Rozdział 19


...Gdzie ona jest,nigdzie nie mogę jej znaleźć.Jak trzeba to nie ma,jak nie trzeba to jest!I weź tu bądź mądry.
                                                       -Harry!Gdzie moja kurtka?-krzyczałam z dołu.
                                                       -Nie kładłaś jej przypadkiem na szafce?-rzucił schodząc po schodach.
                                                       -Ale na której?-powiedziałam nerwowo.
                                                       -Spokojnie!W tej przy wejściu.-od powiedział.
Pokręciłam tylko głową na jego spokój i pobiegłam sprawdzić!
                                                       -Jest!-krzyknęłam entuzjastycznie,po czym szybko ja założyłam.
                                                       -I widzisz?A teraz chodź idziemy,bo nie ma czasu.-powiedział wyprowadzając mnie z domu.
Stałam przed moim domem i patrzyłam jak szybko zamyka drzwi.Odwrócił się w moją stronę i schodząc po schodach,jednym ruchem poprawił swoją burzę loków.Uśmiechnęłam się i czekałam aż do mnie dojdzie!Podszedł do mnie i musną moje usta.Zaśmiałam się i szybkim ruchem trzymając go za rękę,ruszyliśmy do samochodu!Szczerze?Droga do chłopców mijała szybciej,jak się szło pieszo!A samochodem....bez komentarza.Siedziałam w ciszy i rysowałam sobie palcem po szybie,która co chwilę parowała z chłodu!Wtuliłam się w moją kurtkę i patrzyłam jak Hazz,umiejętnie radzi sobie za kierownicą.Nie chciałam siedzieć w domu,a już na pewno nie tłumaczyć kim był i jest dla mnie Damian!Nawet nie wiem  kiedy,lecz szybko znalazłam się w krainie moich rozmyśleń.
                                                      -Ivy!Ivy!-szturchał mnie.-Ivy słońce!Żyjesz?-zapytał ze śmiechem.|
                                                      -Tak,tak!-od powiedziałam szybko.-Po prostu...ja.-nie wiedziałam co powiedzieć.-Bo!Jejku-dokończyłam załamując ręce i robiąc smutną minkę.
                                                     -Spokojnie.-rzucił.
Westchnęłam i już miałam otwierać drzwi,lecz mój gentlemen mnie wyprzedził.
                                                    -Droga pani!-powiedział kłaniając się..
                                                   -Haha!Masz jeszcze na to siły?-zapytałam.
                                                    -Dla ciebie?Zawsze!-od powiedział bez wahania.
Wysiadłam i rozejrzałam się po okolicy!Muszę przyznać,że czy zima,czy lato!Dom prezentował się wspaniale.W sekundzie znaleźliśmy się przed drzwiami,Harry szybko je otworzył i wpuścił mnie do środka!Jakby tego było mało,pomógł mi zdjąć kurtkę i powiesił ją na wieszak.Spojrzałam na niego dość dziwnie.Skąd u niego takie dziwne zachowanie.Harry tylko uśmiechnął się i już miał ruszać w stronę salonu,jednak szybko go przyciągnęłam do siebie.
                                                    -Harry!Co ty zrobiłeś?Hmmm!-zapytałam podejrzliwie.
                                                    -Nic!A czy ja muszę coś robić?-zdziwił się.
                                                    -No nie,ale takie zachowanie!Od kiedy?-powiedziałam jeszcze bardziej zdziwiona!
                                                    -Po prostu na to za sługujesz!A po za tym,chcę byś się czuła jak najlepiej w moim towarzystwie!-mówił,można by rzec że z pasją.
                                                   -Haha,mi tam wystarczy że się uśmiechasz i śmiejesz!-rzuciłam.
                                                   -Kocham cię!-powiedział z radością.
                                                   -Ja ciebie też!-od powiedziałam szybko,po czym krzyknęłam.-Hej!
                                                   -No wiesz,a było tak fajnie!Już miałem cię pocałować,a ty?-jękną.
                                                   -Życie Harry!-uśmiechnęłam się.
Powędrowałam szybko do salonu,zostawiając mojego "księcia" w tyle.Bardzo się zdziwiłam gdyż nikt nie odpowiadał.Nie było nawet jęków,a ni krzyków.A to,to to jest nie normalne!Doszłam do salonu,a tam...smutny Lou!?To już było chore!Stał oparty o ścianę i wpatrywał się w okno.Podeszłam do niego cicho,a on odwrócił się i spojrzał na mnie nie obecnie!
                                                -Co się stało?-zapytałam cicho.
                                               -Nic!-od parł obojętnie.
                                               -Chodzi o wczoraj!?-powiedziałam nie pewnie.
                                               -O ogół!-dodał smętnie.
Nic z tego nie rozumiałam!W tym momencie Lou,był bardziej nie zrozumiały,niż tweety Harry'ego!Spojrzałam zmieszana w okno!
                                              -Niall!-powiedziałam prawie krzykiem.
Louis spojrzał na mnie twierdząco i pokiwał głową.Nie wiedziałam co się stało i nie miałam odwagi zapytać.
                                             -Co tam?-powiedział wesoło Hazz
Nikt z nas nie od powiedział,jedynie Lou wskazał ręką w stronę okna.
                                                       -Niall!-powiedział.-Co mu się stało?-zapytał zakłopotany.
                                                      -Nie...nie ważne!Stoi tak już od 2 godzin.-rzucił.
                                                      -Co?Przecież on!Idę tam.-powiedział zdziwiony.
                                                     -Nie!-krzyknęliśmy jednocześnie.
Harry wywalił oczy i dziwnie na nas spojrzał.
                                                    -Posłuchaj...on po prostu...po prostu tego potrzebuje!-powiedziałam spokojnie.
                                                   -Czego potrzebuje?-powiedział nerwowo.-Przecież nie może tam aż tyle stać.!-prawie że krzyczał.
                                                  -Harry ma rację!To zbyt długo trwa!-rzucił Lou.
                                                  -Och boże co z was za ludzie!-rzuciłam.-Czy wy nie macie potrzeby wyciszenia?Pobycia sam na sam ze sobą?-zapytałam zdziwiona.
 Chłopcy spojrzeli po sobie i od razu wiedziałam,że raczej nie!
                                                  -No ja idę do El!-rzucił.
                                                  -A ja do klubu!-wtrącił.
                                                 -Tak do klubu!?Harold!-powiedziałam zakładając rękę na rękę.
                                                 -No chodziłem!Przecież wiesz,że bym cię samej nie zostawił!-tłumaczył się.
                                                 -Jasne,jasne!-wywróciłam oczami.
                                                 -Naprawdę!Iv!-mówił.
                                                 -Przecież wiem.Chciałam tylko abyś to potwierdził!A teraz sio!!!-dodałam.
Harry ślicznie się uśmiechnął i łapiąc Lou za ramię powędrowali na sofę!Stanęłam przed oknem,głęboko westchnęłam i nacisnęłam klamkę aby wyjść na taras do Nialla.Po cichu wyszłam na taras i zamykając za sobą drzwi powoli podążałam w jego stron.Na dworze było strasznie zimno,nie wiem jak on to wytrzymał przez 2 godziny!?Musiał mieć naprawdę doła!Szłam cicho i powoli w jego stronę,a on nawet nie drgnął!Stał tyłem do mnie,po cichu podeszłam do niego i od tyłu wtuliłam się w niego!Niall odwrócił się i bez żadnego wyrazu przytulił mnie!Tulił mnie tak jakby nie przytulał się jeszcze nigdy do nikogo!
                                                -Dziękuję!-szepnął.
                                                -Jest aż tak źle?-zapytałam.
Martwiłam się,lecz on tylko westchną i odwrócił się z powrotem w swoją stronę.
                                               -O co chodzi?-zapytałam bezradnie stojąc za nim.
                                               -O życie!-westchnął.
                                               -Boże co z wami!-powiedziałam nerwowo.
                                               -Ah...zostawiła mnie.-jęknął.
Co?Niall miał dziewczynę!?Przecież nigdy nic nie mówił,nic!Gubię się,jedyne co mnie kieruje to to,że 100% nie chce mówić kto to!
                                              -To widocznie nie była warta!-powiedziałam.
                                              -Nie!Jej już nie ma!Ona..ona nie żyje...była chora!-powiedział załamującym, się głosem,a ja nie mogłam w to uwierzyć.-Nikogo tak nie kochałem!Rozumiesz?Ona mnie rozumiała,była...choć nie zawsze!-mówił.-Ale zawsze była wieczna pretensja!Jesteś leniwy,nie czuły,nigdy cię nie ma!Wstydzisz się mnie?-opowiadał.-Wielka kłótnia bo odpisałem na sms po 5 minutach...bo się myłem!-mówił zdenerwowany.-Bark mi jej!Tęsknię za nią.A najgorsze jest to,że...że po prostu odeszła!-zakończył.
                                              -Słucham!?Ty nie czuły?Nigdy nie widziałam kogoś bardziej czułego,niż ty!No chyba że....-mówiłam do momentu kiedy..ah.
                                              -Kogo?-zapytał odwracając się w moją stronę.
                                              -Nie ważne!Ale już wiesz że nie była,nie jest i nigdy nie będzie ciebie warta!-mówiłam.-Ja wiem że ci ciężko....bo zapewne nawet ci nie powiedziała,że coś jest nie tak I wiem....-załamałam ręce.
                                             -Iv,ale ty nic nie rozumiesz!Chłopcy gdy mają doła,to maja do kogo się przytulić i że tak powiem wyżalić się,a ja?Ja nie widzę bez niej przyszłości.Miała swoje wady,ale była!-powiedział.-Jeszcze żeby nie ta kłótnia...ja już się gubię!-westchnął
                                            -Ale nie możesz się tego trzymać!Ja też tak miałam,ale gdy ten ktoś odszedł pogubiłam się!-mówiłam.-Chodzi oto,że nic nie dzieje się bez powodu!A jeśli będziesz tak stał i jeszcze bardziej się tym przejmował,to nic ci to nie da.-dodałam.-To że będziesz tu teraz stał i marzną,nie przywróci ci tej osoby.
                                            -Kto?-zapytał.
                                            -Nie ważne!-rzuciłam.
                                            -Ważne!-powiedział stanowczo.-Może to mi pomoże!-powiedział weselej.
                                           -Dobrze,ale cicho!-zagroziłam.-Damian!Kiedy miałam 3 lata,moja mama za prowadziła,a raczej zapisała mnie na balet i na gimnastykę.Chodziłam tam do 7 roku życia i poznałam tam właśnie Damiana!Był starszy ode mnie o 3 lata,od razu gdy mnie zobaczył zapoznał się ze mną i od tamtej pory byliśmy partnerami!Miał zawsze dłuższe blond włosy i piękne niebieskie oczy!Zawsze choćby nie wiem co,on był zemną i za mną.Uczyłam się z nim przez 4 lata.Gdy skończyłam 7 lat on powiedział byśmy spróbowali czegoś innego,a mianowicie tańca!I tak było,zaraz po miesiącu tańczyliśmy wszystko.Bawiliśmy się razem świetnie,był dla mnie jak brat....a nawet więcej!Gdy skończyłam 14 lat...ja zrozumiałam że nie potrafię bez niego żyć!Choć miał 17 lat,traktował mnie poważnie i tak jak tego chciałam.Patrzył na mnie w nie zapomniany sposób,czasem do tej pory śni mi się jego spojrzenie.Czasem mnie zadziwiał!Nie spędzał z nikim czasu tylko ze mną.Robił wszystko co chciałam by zrobił w danej chwili,tak jakby mi czytał w myślach.Często zabierał mnie z prób i zawoził....hmm sama nie wiem gdzie,ale wiem że siedzieliśmy pod płaczącą wierzbą nad jeziorem,a on mi śpiewał.Z dnia na dzień coraz bardziej chciałam być przy nim!Ale teraz wiem że mnie hamował!Przy nim stawałam się jak "księżniczka"!Zawsze mnie bronił,robił to co sobie za życzyłam i nigdy nie pozwolił by ktokolwiek mnie skrzywdził.Byłam mu za to wdzięczna,ale jeszcze wtedy nie wiedziałam czego tak naprawdę chcę!Każdego dnia byłam coraz bliżej z nim samym,sprawiło mi to przyjemność!Gdy miałam 15 lat mieliśmy bardzo ważny konkurs!Wtedy walczyliśmy o stypendium!Bardzo się bałam  i na jednej z prób on...on mnie pocałował!Od tamtej pory byliśmy razem,do momentu kiedy nie dostał tego jebanego stypendium.Pewnego dnia zniknął z mojego życia jak kamień w wodę!Od tamtej pory zaczęłam imprezować i w cale nie miałam żadnego "buntu",po prostu bolało mnie to że odkąd go przy mnie nie było,zaczęłam widzieć jakie życie jest!Wszystko powoli mnie przerastało,aż zaczęłam pić i chodzić po klubach i tak poznałam Toma!Nie bił mnie wcale po 3 miesiącach bycia razem tylko od pierwszego!Przed moimi 16 urodzinami zanim Tom pobił mnie do nie przytomności zadzwonił do mnie Damian.Pamiętam że ledwo mówił i błagał bym przyszła do jednego z Warszawskich szpitali!Wyrwałam się z domu,złapałam busa i pojechałam.Gdy byłam w szpitalu,jedna z pielęgniarek pokierowała mnie na jakąś salę.Leżał tam tylko jeden chłopak.Był blady,łysy,a gdy mnie zobaczył popłakał się!Podeszłam do niego i jedyne co mi go przypominało to tylko jego oczy!Był wychudzony,siny i blady!
Ledwo co podeszłam do niego,a on złapał mnie za rękę i ledwo mówiąc zapytał kto mi to zrobił?Powiedziałam że on sam zostawiając mnie,a bynajmniej robiąc zemnie "księżną",a potem zostawiając na pastwę losu!On płakał jeszcze bardziej i mówił jak bardzo mnie kocha i przeprasza!Nie chciałam tego słyszeć,wybiegłam z sali i kazałam mu się pieprzyć.Poszłam potem do klubu i spiłam się!Wróciłam do domu,a tam już czekał Tom!Pobił mnie.Jak tylko odzyskałam przytomność,jedyne co dałam radę zrobić to zadzwonić do rodziców,aby mi pomogli!Nawet nie skończyłam gadać bo do domu wparował Tom!Po czasie nawet nie wiem jak długim,wybudziłam się w szpitalu!Długo dochodziłam do siebie,a do tego uświadomili mnie,że Damian zmarł....3 godziny po moim wyjściu.Mówiąc w prost był chory na nowotwór i wcale nie walczył o żadne stypendium tylko o życie!Wtedy chciał zatańczyć zemną po raz ostatni!A jak przepadł,to okazało się że miał jakiś atak i musieli go zabrać na leczenie.-wtedy łzy leciały mi strumieniem!Niall sam też płakał.Sama nie wiem czego mu to w ogóle powiedziałam.-Nie mówiłam tego nikomu,nawet dla Harry'ego wymyśliłam tą całą historyjkę!Czasem mi wstyd że mam taką pompę z życia,ale...!Widocznie musiałam przez to przejść aby znaleźć tego...który jest jedynym!Na początku każdy się dziwił że z nim jestem,nawet widziałam komentarze Tay pod naszymi zdjęciami z LA!Pisała że jestem jego zabawką itp,ale Harry jest jedyną osobą która mi daję to czego chcę w 100%.Mimo iż Harry patrzy na mnie w całkiem inny sposób niż Damian i ma całkiem inny charakter,swoje wypały i czasem jest nie znośny....to kocham go!Kocham każdą jego wadę i nie dociągnięcie!Może i Harry nie jest zawsze idealny i nie traktuje mnie tak jak Damian..to jest dla mnie wszystkim!Robi wszystko abym była przy nim bezpieczna,kocha mnie i prawie co 10 minut mówi mi to!Gdyby ktoś się zapytał czy przeżyłabym lub przeżywała moje życie odkąd zaczęłam się spotykać z Tomem,po to aby spędzić z Harrym godzinę,powiedziałabym bez zastanowienia "TAK"!Mimo iż nie jest idealny tak jak ja,to jest i tylko to się liczy!Sama nie wiem poco ci powiedziałam,ale chcę byś wiedział że mimo tego że są ideały to zawsze znajdzie się ktoś,kto zechce tego który przewróci jego życie do góry nogami!Niall jesteś wspaniały i nie wierzę w to że nikt tego nie doceni.Może to nie jest ten czas,ale kiedyś będzie!Nie możesz się przejmować tym co było i tym co się wydarzyło!Powiedz mi jak można się przejmować tym,że ktoś ma nas w dupie,a my jeszcze przez to płaczemy!Spójrz.Wiem że ją kochasz,ale to minie!Znajdziesz kogoś,kto pokocha cię bez zbędnych zmian!-mówiłam i już miałam dodawać,ale Niall mi przerwał.
                                          -No właśnie!Spójrz,przecież to nie normalne!Harry to flirciarz,do tego zwyzywał cię od dziwek...dla twojego dobra,haha,a mimo tego trafił mu się taki skarb jak ty!A ja?A ja od pisałem na sms o 2 minuty za późno!-mówił.
                                         -Bo Hazz korzysta z życia!-zaśmiałam się.-Niall nie możesz się tak przejmować!To chore!Słuchaj,dopóki nie znajdziesz sobie kogoś kto cię w pełni doceni,bo ta laska ma u mnie przejebane!To ja służę pomocą!-powiedziałam z uśmiechem.
                                        -A Harry?-zapytał.-A z resztą była chora....a ja ją tak potraktowałem.-zasmucił się.
                                        -Ale Niall!To że była chora,nie usprawiedliwia jej od tego,że miała prawo się tak zachować.A Harry!On to mnie będzie miał całe życie...chyba że mu się znudzę,to wiesz mi nie będzie mu mnie brakowało!A nawet czasem to mu się mnie odechce!-mówiłam.-A teraz ruszaj dupsko bo się przeziębisz i chodź zarąbiemy im z lodówki browar!-powiedziałam wesoło chwytając go za ramię!                                    
Niall odwrócił się do mnie i z uśmiechem mocno przytulił!
                                        -Dziękuję!-szepnął.
Ja tylko uśmiechnęłam się i pociągnęłam go za sobą do domu.Zmarznięta pobiegłam do kuchni,a Nialla odstawiłam do salonu,gdzie czekali już chłopcy!Wleciałam do kuchni i rozwaliłam lodówkę na rozcież.Nie można narzekać,ale co do alkoholu to...Haha nie ważne!Chwyciłam 3 piwa i pobiegłam do salonu!Chłopcy już tam siedzieli i czekali.Podeszłam do każdego z nich i dałam im piwo!Chłopcy z wielkimi uśmiechami i zdziwieniem spojrzeli na mnie i jednym ruchem otworzyli browar!Usiadłam na podłodze przed nimi i patrzyłam jak każdy z nich upija łyka!Gdy nagle Harry odsunął od siebie piwo i dziwnie na mnie spojrzał.
                                         -Napij się!-powiedział podsuwając mi pod nos.
                                         -Nie chcę!-uśmiechnęłam się.
                                         -To ja też!-powiedział stanowczo odstawiając browar.
                                         -A ty co?Abstynent?-powiedział rozbawiony Lou.
                                         -Nie!Bo jak wypiję,choćby jeden łyk,Iv mnie nie pocałuje!-rzucił patrząc na mnie.
                                         -Jak to?-powiedział Louis.
                                         -Po prostu!Nie lubię zapachu upitych ludzi,a szczególnie jeśli mam się z nimi jeszcze całować!Źle mi się to kojarzy,Tom jak zawsze pił to mnie całował na przymus!-rzuciłam krzywiąc się
                                         -Dlatego ja nie piję dopóki ty tego nie zrobisz!A poza tym,musisz do tego wracać?-powiedział lekko zły.
                                         -Daj spokój,przecież i tak od tego nie ucieknę!Mam ciebie,więc zostaje tylko po wspominać!-powiedziałam luźno,upijając łyk piwa Hazzy!
                                         -Nareszcie!-powiedzieli chórem Niall i Lou.
Uśmiechnęłam się tylko i spojrzałam na uradowanego Hazzę.
                                         -Chodź do mnie!-powiedział radośnie.
Po chwili znalazłam się w jego ramionach!Położyłam Głowę na jego kolanach,kuląc nogi i patrzyłam na jego słodki uśmiech.
                                        -Pijesz czy nie!Głupio tak samemu!-rzucił Niall.
                                        -Louis też pije,to 1!A drugie,muszę coś spróbować.-powiedział.
Nawet nie wiem kiedy,ale jego wargi mnie zaatakowały.Szybko jednak je zabrał i wziął spory łyk cieczy,po czym ponownie mnie pocałował!Było widać że chłopcy się dziwnie na nas patrzyli,więc Harry zaczął coś mruczeć i wygłupiać pogłębiając pocałunek.
                                        -Haha!-śmiałam się podczas jego nie typowego całusa!
Harry opuścił moje wargi robiąc dziwną minę i patrząc się przed siebie z dumą.Ja zaś śmiałam się z niego,zaraz po chwili spojrzał na mnie,uśmiechnął się i ucałował moje czoło.
                                        -Faktycznie jest różnica!-powiedział.
Zaśmialiśmy się,bo było to chyba jego najgłępsze przemyślenie dziś!Po czasie chłopcy zaczęli grać w Fifę,zaś ja ich obserwowałam.Aż nagle usłyszałam za sobą czyjś głos!
                                        -Co tu się dzieje!-zapytała oburzona...z tego co mi się wydaje kobieta.
                                        -A nie nic,tylko Ivy nas alkoholizuje!-powiedział poważnie Louis wstając z narożnika.
                                       -Jaka Ivy?-powiedziała zdziwiona kobieta.
                                       -Haha,tyle razem a ty nic!Dorobiłeś się Styles!-powiedział twierdząco Niall.
Jak poparzona podniosłam się z kolan Hazzy,a on wstał,kierując się ku kobiecie.
                                       -Mama?-powiedział zdziwiony.
Mama?Czy ja się przesłyszałam?Boże...zajebiście.Szybko wstałam i poprawiłam się odwracając się w stronę Harry'ego,który tonął w objęciach kobiety.Jednakże szybko się z nich wyrwał i podszedł do mnie!Szybkim i skutecznym ruchem,przyciągnął mnie do siebie i całując mnie w głowę rzucił.
                                       -Mamo poznaj Ivy!Ivy to moja dziewczyna,spotykamy się...mmm jakby nie było 5 miesięcy!Iiii..Ivy to moja mam Anne!-powiedział zmieszany.
                                       -Dzień dobry!-powiedziałam dość nie pewnie.
                                       -Dzień dobry!-powiedziała wesoło.-Ivy,Ivy!Aha to ty...i tam...och!-powiedziała,po czym mnie przytuliła.
                                      -To długa historia!-powiedział patrząc na mnie
                                      -.Właśnie widzę!-rzuciłam
                                      -Harry dużo mi o tobie mówił!-mówiła.-A mimo tego jeszcze nie przedstawił!-szepnęła.
                                      -Powiedzmy że nie było trochę czasu!-powiedziałam.
Anne uśmiechnęła się i poszła w stronę salonu,ja zaś odetchnęłam i zrozumiałam że Hazz mówi jej o wiele więcej niż się spodziewałam.Widocznie skłoniło go do tego,a raczej skłoniła ta sytuacja.
                                     -A tak właściwie co tu robisz?-zapytał przynosząc jej herbatę.
                                     -Ja..no wiesz!-plątała się.
                                     -Jaki ty jesteś gościnny!-powiedziałam całując go w policzek.
                                     -Nie po prostu chciałam wam życzyć powodzenia przed koncertem.-rzuciła.
Harry tylko się uśmiechnął.Każdy z nas zajął miejsce i zaczęliśmy konwersację!Mama Harry'ego była bardzo miła i ciepła.W prost wymarzona teściowa!Hmm,ja to mam szczęście...chyba?!Jak to się mówi:w miłym towarzystwie,czas szybko mija...tak,to chyba tak leciało.Mama Hazzy na nic nie czekała,kulturalnie pożegnała się z każdym z nas i wyszła.Harry zamknął za nią drzwi,a ja spojrzałam na niego.
                                     -Chciała zobaczyć co z nami?-zapytałam.
                                     -Ahmmm!-powiedział z uśmiechem,po czym objął mnie i powędrowaliśmy do sypialni.
                                    -Harry!-darł się z dołu Lou.
                                   -Tak!-od powiedział już prawie otwierając drzwi.
                                   -Tylko nie za głośno mi tam,chcemy się dziś wyspać!-śmiał się.
Harry tylko pokręcił Głową,a ja zaśmiałam się.
                                   -Cały Louis!-powiedziałam padając na łóżko.
                                   -A tak swoją drogą.-zaczął Hazz ze swoim cwaniackim uśmieszkiem.-Co byś powiedział na wspólną kąpiel?!-powiedział ściągając swoją koszulkę i powoli zbliżając się do mnie.
                                   -Wiesz że chętnie!-rzuciłam.
Harry słodko się uśmiechną i zaczął mnie całować,po czym jakby nigdy nic,wziął mnie na ręce i zaniósł do łazienki!Zaczęliśmy powoli z ciągać z siebie ubrania,gdy...
                                  -Słyszysz coś?-zapytałam.
                                  -No właśnie chyba tak!
Harry podszedł do kabiny i otworzył ją.
                                  -Aaa Horan!-krzyknęłam.
Boże....!Chcesz się umyć,a tu jakby nigdy nić Niall bierze sobie prysznic!Nie powiem nie narzekam na takie widoki....ale bez przesady.Od razu wtuliłam się w Harry'ego i zamknęłam oczy.
                                   -Niall!-krzyknął Hazz.
I nawet nie wiem kiedy Niall,z dość gromkim śmiechem uciekł z łazienki!Wyswobodziłam się z objęć Harry'ego i zaczęłam się śmiać!Miałam taką bekę,że aż zaczęłam płakać i walać się po całej łazience!
                                   -Haha...aaaa!-śmiałam się.-Czy ty...Haha.-wręcz się zachodziłam.
                                   -Ja nie wiem co cię tak bawi!?-powiedział również lekko rozbawiony Hazz.-Dobra wstawaj i chodź....bo jeśli się dowiem,że wychlapał nam Ciepłą wodę to...ah!-westchną.
                                   -A pro po!-zaczęłam.-Jakoś mi odeszła ochota,na tą kąpiel.-rzuciłam wstając.
                                   -No chyba nie!-powiedział Harry i wciągnął mnie pod prysznic.
                                   -Co ty robisz?-powiedziałam oburzona.
                                   -Myję się!-odrzekł,w tej chwili miałam ochotę stamtąd wyjść,lecz Harry chwycił mnie za ramię,dodając!-Z moją dziewczyną.-dokończył.
Stałam i patrzyłam co on robi,sama nie wiedziałam czego,ale byłam dziś w ogóle nie do życia!
                                  -No co jest Ivy!?-zapytał smutny.-Spójrz na to z innej strony!Myjesz się pod prysznicem z którego korzystał sam Niall Horan!Wiesz ile dziewczyn chciałoby być na twoim miejscu?-mówił.
                                 -Och tak!?To ja mam taki pomysł!-zaczęłam.-Ja wyjdę,a ty zawołasz sobie jakąś inną  szczęściarę która podejmie się tego zaszczytu!-rzuciłam.
                                -Ivy!Co cię dziś ugryzło?-powiedział smutno.
                                -Życie!-od powiedziałam.
                                -Haha no co ty!-mówił.
Ja tylko spuściłam głowę i zaczęłam się myć odwracając się tyłem do Harry'ego.
                               -Ej tak to się będziemy myć po 5 latach małżeństwa!-mówił rozbawiony,ja zaś nie zwracałam na niego uwagi.
Harry chyba posmutniał,lecz przysunął się bliżej mnie i zaczął masować,przy czym całował mój kark.Było to miłe,ale dzisiejszy dzień był...ach ciężki.Najpierw zemdlałam,potem to jak zaczęłam nawet nie wiem po jaką cholerę opowiadać Niall'owi o Damianie,do tego mama Hazzy i ten cały nasz nietypowy powrót do siebie!Tak jakby to powiedziała moja przyjaciółka Agata-"Boże święty...pompa z życia!".Cóż poradzę,z jednej strony to mnie bawi,a z drugiej przeraża!Sama nie wiem jak na to reagować.Niby powinnam zrobić tak,że skoro to mam i dostałam <w sensie że życie u boku kogoś tak wspaniałego jak Harry i chłopcy>.To powinnam to nad zwyczajniej docenić i spróbować żyć!Ale czasem to przerasta!Cały czas coś się dzieje,co prawda od zawsze marzyłam o takim życiu!O życiu w którym życie się toczy...xD!W którym coś się dzieje.Czasem sama nie wiem czego chcę i chyba tak będzie już zawsze,ale jeśli będę się hamowała i bała wszystkiego to nigdy się nie dowiem co tak naprawdę jest sensem!Hahah.Wyszłam z Łazienki zostawiając tam Hazzę i poszłam się ubrać!Nałożyłam bieliznę i koszulkę Hazzy.Podeszłam do jego wieży i dość sporej ilości płyt!Pierwszą która mi się rzuciła w oczy była Eda Sheerana.Włączyłam i od razu zaczęła lecieć "Give Me Love".Uśmiechnęłam się i usiadłam na łóżku czekając na Harry'ego.Na szczęści szybko wyszedł,spojrzał na mnie i uśmiechnął się.Usiadł obok mnie i przytulił.
                                -Ivy!Ja wiem że cię to przerasta!-zaczął.-I nie wiem jak na to zareagujesz,ale słyszałem wszą rozmowę z Niallem.-mówił,a to mnie zwaliło.-Sam nie wiem jak na nią zareagować,ale Ivy skoro ty na prawdę kochasz taniec...to tańcz!-mówił.-Nie chcę tego,ale nie chcę abyś cierpiała.-dodawał.
                              -Ale ja nie cierpię!-powiedziałam-.-Ja tak naprawdę cały czas jestem jak dziecko we mgle!Sama nie wiem co mam robić?Z czego się cieszyć,a z czego płakać!Jedyne co wiem to to,że nic nie wiem.I czasem wolę aby tak zostało.Strasznie cię kocham i tak naprawdę to ty,zastępujesz mi w moim życiu każde jego nie dociągnięcie i pustkę!-powiedziałam.
Harry pocałował mnie i podszedł do wieży,zaczynając coś przewijać.Siedziałam a on lekko przyciszył i zaczął śpiewać "Little Bird".Uśmiechnęłam się i patrzyłam na mojego kochanego głupka!I kto by pomyślał,Parę lat temu siedziałam w pokoju z milionami ich plakatów na ścianie i kochałam go jak idiotka,mimo że go nie znałam!A teraz!?Stoi przede mną i mi śpiewa..Haha.                      


                                   

                                                 

niedziela, 21 kwietnia 2013

Rozdział 18


Patrzyłam się w jego oczy i nie wiedziałam,co dalej?Ale czy to było aż tak ważne?Ponownie je ujrzałam i nie chciałam ich tracić!Po chwili nasze spojrzenia zaczęły z siebie schodzić,a jego ręce lekko mnie opuszczały!Nie wiedziałam co się teraz wydarzy.Nie patrząc na nic,po prostu....przytuliłam go!Wiedziałam że go to trochę skrępowało,bo na początku stał jak kołek,ale gdy tylko zdał sobie sprawę że go tulę,zrobił to samo!Powoli puściłam uścisk..było mi wstyd.Opuściłam jego ramiona i spuściłam głowę w dół.Nie wiedziałam jak on na to zareaguje?Stałam chwilę,po czym jakby nigdy nic,poczułam ucisk na nadgarstku!Spojrzałam w górę i to była ręka Harry'ego.Uśmiechnęłam się do niego,a on do mnie,po czym trzymając mnie ruszył w stronę z której przybył!Podążałam za nim pewnym krokiem,zaś on lekko mnie wyprzedzał...szliśmy w ciszy.Po chwili,jego ręka zjeżdżała powoli i ciut nie pewnie w dół,ku mojej dłoni!Nie kiedy się obejrzałam,jego palce splatały się wraz z moimi,a mnie jak nigdy obszedł....dreszcz!To było dziwne uczucie i tak naprawdę nie wiem skąd ono się wzięło.Nigdy nie miałam przy nim dreszczy...chyba że na początku!Hazz patrzył w prost z lekkim uśmiechem,ja zaś pożerałam go wzrokiem!Nie spodziewanie odwrócił się,spojrzał w moją stronę i słodko się uśmiechnął.Poczułam motylki w brzuchu i buch gorąca w środku.Nagle zatrzymaliśmy się,Hazz ustawił mnie na przeciw siebie i...i patrzył mi prosto w oczy!Westchną,uśmiechnął się i odgarnął mi włos z twarzy.Skrępowałam się i głupkowato uśmiechnęłam,do tego zadrżałam!Harry dziwnie na mnie spojrzał,a mi zrobiło się głupio.
                                                    -Wiem,że rozmawiałaś z Lou!-zaczął po czasie.
Przestraszyłam się i poczułam falę gorąca na mym ciele.Spuściłam głowę i wzrok,nie chciałam zaczynać tego tematu.Co prawda...byłam w siódmym niebie!Jego ciepły,lekko ochrypły głos...ponownie do mnie przemawia.Ścisnęłam lekko rękę Hazzy,a on zaczął ją masować.Po chwili poczułam jak jego ręka podnosi mój podbródek i kieruje ku swojemu spojrzeniu!Poczułam gęsią Skórkę i delikatnie się z telepnęłam.Harry spojrzał na mnie i zaczął ponownie..bałam się tego co powie!
                                                   -Ja też chcę zacząć od nowa!-powiedział.-...ale od momentu...od którego..od którego przyjechaliśmy do Londynu.-powiedział z trudem.
Zaciął się na chwilę,nie wiem czego oczekiwał?Ale czułam się nieziemsko,co prawda nie wiedziałam co z tego wyniknie...;/
                                                   -Posłuchaj..nigdy nie traktowałem cię jak każdą!-kontynuował.-Przy tobie czuję się swobodnie,czuję się tak jak ja!Niczego ode mnie nie wymagasz,traktujesz jak każdego...lecz w "inny sposób"!Nie chcę cię tracić i mówić,że wciąż cię kocham...choć tak naprawdę nigdy nie przestałem!-mówił przejęcie.
Czułam takie motylki w brzuchu,,to było niesamowite!Miałam ochotę od razu się na niego rzucić!
                                                  -Spójrz..nigdy bym o ciebie nie walczył,gdybym wiedział że jesteś taka sama jak inne!Ty,ty jesteś inna...wyjątkowa i jedyna w swoim rodzaju.Dobrze wiesz,że nikt cię tak dobrze nie zna jak ja i nie wie czego potrzebujesz...nikt!-opowiadał.-Jesteś odważna,robisz to,czego żadna inna by się nie podjęła.Znosisz moje humory,jak i zachcianki,gdzie inne już dawno by mnie kopnęły w dupę!Przy tobie nie muszę się kontrolować,nie muszę ci dawać nic,bo ciebie cieszą proste rzeczy.Ufasz mi!-dodawał.
Sama nie wiedziałam jak zareagować!To było słodkie,ale czy...
                                                 -Może i nie mamy takich samych charakterów,ale dobrze wiesz...że nie znajdziesz nikogo tak...Żyjącego każdym twoim ruchem i emocją!-mówił.-Nawet nie wiesz z jakim bólem patrzyłem...jak od chodzisz...płaczesz!Nawet nie wiesz jak się bałem.Bałem się,że coś sobie zrobisz!Wiem,że nie powinienem...nie powinienem...zrobić ci czegoś takiego!-powiedział,a łzy z jego oka płynęły prawie,można by rzec,jak wodospad!
To było okropne..okropne,widząc go w takim stanie.Hazz nawet na nie nie spojrzał,tylko kontynuował.
                                                 -Nigdy nie spotkałem,ale to nigdy kogoś tak cudownego jak ty i to w każdym centymetrze!Nigdy też...nigdy nie czułem do nikogo czegoś podobnego,co czuję teraz do ciebie!To co zrobiłem...zrobiłem to...Ah,abyś nie czuła się,a wiedział...że przy mnie naprawdę możesz czuć się bezpieczna!-opowiadał na jednym tchu.-Każdego dnia budziłem się z uśmiechem,bo budziłem się obok ciebie!Gdy zawsze cię widziałem,moje serce ono..ono biło szybciej,a żołądek skręcał się!Czasem nie mogłem nawet nic z siebie wydusić.Jak tylko cię dotykałem..bałem się by cię nie skrzywdzić!Kochałem gdy byłaś szczęśliwa,gdy się uśmiechałaś.Nawet nie wiesz jak bardzo brakowało mi twojego dotyku,głosu,śmiechu,twoich pomysłów i spojrzenia.-powiedział.
Nigdy nie usłyszałam tylu pięknych słów na raz od....od chłopaka!Oczy mi się za szkliły i całkiem miałam ograniczone ruchy!To by było cudowne.                                              
                                                  -Wiesz dobrze,że zrobiłbym wszystko,ale wszystko,tylko abyś była szczęśliwa!Ktoś taki jak ty,nie trafia się od tak.Ta cała sytuacja...to wszystko dla tego...dla tego,że cię kocham!-zakończył.
Teraz,to już całkiem się poryczałam!Łzy same leciały,a zaraz po nich prószył śnieg.Harry nie wiedział jak zareagować.Delikatnie i lekko drżącą ręką,otarł mi łzy.Patrzyłam się w prost w jego,dotąd spokojne,kocie oczy,które teraz płonęły!
                                                 -Nawet nie wiesz...jak bardzo,mi na tobie zależy!I jak bardzo mnie boli to co ci zrobiłem!Nie umiem sobie z tym poradzić,bo nie chcę cię stracić!-zaczął ponownie.-Przysięgam,że to już ostatni raz kiedy twoje oczy płaczą przeze mnie.Tylko bądź....bądź moja!Błagam...Kocham cię!-powiedział szepcząc.-Niema nikogo...tylko ty!-dodał po chwili!
Szczerze?Sama nie wiedziałam jak zareagować,to było niesamowite!Ale i tak chciałam mieć już to za sobą!Stałam jak wryta,nigdy jeszcze czegoś takiego nie usłyszałam...nigdy!Stałam i patrzyłam się na niego z nie dowierzaniem!On mnie kochał!Boże...świetne uczucie.Po chwili Hazz pochylił się i załapał mnie za skronie.Stykaliśmy się czołami i patrzyliśmy sobie w oczy!Przeszedł mnie dreszcz.
                                               -Kocham cię!-szepnął.
Poczułam falę gorąca i to jak uginają mi się nogi!Wiedziałam,wiedziałam że zaraz ponownie zasmakuję jego warg!Tak cholernie tego chciałam,ale musiałam jeszcze coś wiedzieć!Gdy Harry już zbliżał się do moich warg,ja zaczęłam!
                                              -Obiecaj....że nigdy,ale prze nigdy mnie nie zostawisz!-mówiłam stanowczo.
                                              -Obiecuję.-szepnął.
                                              -Obiecaj,że nie spojrzysz na żadną inną,mimo tego iż będę miała zmarszczki i będę miała obwisłą skórę.-dodałam.
                                              -Obiecuję!-powiedział z uśmiechem.
                                              -I obiecaj,że zawsze będziesz mnie kochał...chodź by nie wiem co!-zakończyłam.
                                             -Obiecuję!-powiedział.-Ty mi też obiecaj,że nigdy nie uwierzysz w żadne plotki o mnie!-dodał.
                                            -Obiecuję!-powiedziałam.
                                            -Obiecaj,że gdy będzie coś nie tak...powiedz mi i zawsze będziesz zemną szczera!-mówił.
                                            -Obiecuję...jeśli ty też!-uśmiechnęłam się!
On nawet się nie odezwał,tylko przysunął się bliżej i zaatakował moje wargi!Awww...ponownie je poczułam.Tak samo rozpalone,pełne uczucia i namiętności,jak na samym początku!Delikatne,lecz powalające.Z sekundy na sekundę,stawał się on coraz bardziej głębszy i zachłanny!Szczęście które mnie wtedy wypełniało...było w prost nie do opisania!
Powoli opuszczałam jego wargi,gdyż było zimno,a ja nie chciałam by ktoś się przeziębił!Co prawda nie zwracałam na to uwagi,przy Hazzie nic mi nie przeszkadzało.Nasz pocałunek...gdyby nie mój umiar..mógłby trwać w nie skończoność.Nie chciałam opuszczać jego warg,były tak ciepłe,delikatne i namiętne...awww!
                                           -Też cię kocham Styles!-powiedziałam opuszczając jego wargi,a swoją przegryzając!
Harry uśmiechnął się i ponownie mnie pocałował!Boże jak ja za tym tęskniłam i za tym wspaniałym zapachem!Gdy tylko opuścił moje usta mocno go przytuliłam,a on trzymał mnie tak,jakbym miała zaraz gdzieś wyjechać i już nigdy się z nim nie spotkać!Jego mam miała rację,Hazz to mistrz przytulania!
                                           -Ivy!Naprawdę wszystko dobrze?-zapytał po chwili,lekko łamiącym się głosem
                                           -Skoro chcesz wszystko zacząć od momentu przyjazdu z LA do Londynu,to...wręcz zajebiście!-powiedziałam entuzjastycznie.
Harry słodko się uśmiechnął i łapiąc mnie za rękę,zaczął powoli wyprowadzać z parku!Śnieg dość miło poruszył.Patrzyłam na okolicę i nagle zrobiła się miła i dość kolorowa...Haha!Słońce lekko przebijało się przez korony drzew,a ja patrzyłam na Hazzę i jego tonące w puchu loki!Jednym szybkim i skutecznym ruchem,przyciągnęłam Hazzę do siebie,tak że jego dłonie spoczywały na moich biodrach!Hazz dziwnie się popatrzył i zrobił minę w stylu "WTF",choć nie wiem dlaczego?Spojrzałam na niego z uśmiechem i lekko potargałam mu loki,wtedy jeszcze dziwniej się na mnie popatrzył.
                                           -Jak ja się za nimi stęskniłam!-powiedziałam uradowana!
                                           -Haha,a ja za twoim dotykiem.-uśmiechnął się.

                                                                          * * *
                             
Po długich na mowach staliśmy pod moimi drzwiami!Od razu wpuściłam przodem Hazzę i rzuciłam rzeczy na wieszak!
                                            -Wow,a tu co się stało?Przemeblowanie?-zapytał zdziwiony wchodząc do salonu.
                                           -Nie!Po prostu chciałam sobie po....posprzątać!-rzuciłam w ostatniej chwili!
                                           -Nie jest źle!-zaśmiał się i usiadł na podłodze.
                                           -Co ty robisz?-zapytałam.
                                           -Siedzę..tak o wiele lepiej niż na sofie!Może spróbujesz?-zapytał.
Nawet nie zdarzyłam zareagować,bo w ułamku sekundy znalazłam się na jego kolanach!Poczułam jego miły zapach,który zwalał mnie z nóg i przypominał mi ile dawał i daje mi bezpieczeństwa.Sztachnęłam się jego zapachem i poco się w niego wtuliłam,po czym usiadłam na przeciwko niego i tak jakby nigdy nic patrzyłam się na niego.Nie wiem sama ile się tak patrzyliśmy na siebie,ale nie trwało to krócej niż 20 minut.
                                          -Jesteś cudowna!-powiedział patrząc się w prost w moje oczy.Oblałam się rumieńcami.-Kocham gdy się rumienisz,to...słodkie!-dodał.
Siedziałam i ponownie wpatrywałam się w jego zielone tęczówki!Byłam taka szczęśliwa,że ponownie mam go przy sobie.Mam nadzieję że na długo...;/Po chwili Hazz uśmiechnął się szeroko.Sama nie wiedziałam dlaczego?
                                          -Coś nie tak?-zapytałam lekko zmieszana.
                                          -Masz wisiorek.-oznajmił skupiając uwagę na nim.
                                          -Znam cię.Jeśli by tak nie było,już dawno bym go na sobie nie miała!-od powiedziałam.
                                          -Boże jak ja ci dziękuję że trafiłem na nią!-zaczął mówić,składając ręce i wznosząc je ku górze.
                                         -Haha czasem cię nie rozumiem!-powiedziałam ze śmiechem.
                                         -Chodzi mi o to,że niczego nie roztrząsasz tylko o tym zapominasz i nie robisz nie potrzebnych wyrzutów i scen!-opowiadał.
                                         -A gdybym je robiła?-zapytałam.
                                         -To bym ci uprzykrzał życie do póki byś mi nie dała szansy!-od powiedział.-Jesteś dla mnie wszystkim i nawet nie wiesz jak dużo dla mnie znaczysz i jak dużo dla mnie znaczy to co robisz!-mówił.
                                         -A co robię?-grałam głupa.
                                         -Dajesz mi szansę jakby nigdy nic i wszystko traktujesz na luzie!-dodał.
                                         -Bo cię kocham!-rzuciłam bez chwili namysłu.-A z resztą,życie jest zbyt krótkie by marnować je sobie na nie potrzebne zaloty!Skoro się kogoś kocha i jest się pewny do jego uczucia...to na co czekać?-zapytałam.
Hazz tylko słodko się uśmiechnął i nawet nie wiem kiedy zaatakował moje wargi!Całował je tak namiętnie,że położyłam się na podłogę,a on zaczął całować mnie po szyi.Byłam taka szczęśliwa!Po chwili Hazz i ja zetknęliśmy się czołami.Czułam jego oddech na moim ciele....ahh!
                                         -Kocham cię!-szepnął.
                                         -Też cię kocham!-od powiedziałam.
Harry patrzył się na mnie,po czym ja szybko wpiłam się w jego usta,dominując nad nim!Hazzie się to chyba podobało,gdyż uśmiechał się podczas pocałunku.
                                         -Poczekaj chwilę.-szepnęłam tajemniczo.
Jak dzika zerwałam się i pobiegłam do kuchni!Szybko podbiegłam do zamrażarki i wyciągnęłam z niej 2 pudełka lodów...bodajże 2 litrowe.Czym prędzej chwyciłam za pudełka,ale moim oczom nie umknęły dwie butelki szampana!Bez namysłu chwyciłam je wraz z dwoma łyżeczkami i pobiegłam do Hazzy!Gdy tylko wbiegłam do salonu Harry wywalił oczy!Ja zaśmiałam się i kulturalnie podałam mu jego lody,szampana i łyżeczkę!
                                        -Skąd ty....szampan?Lody zimą?Ivy...-plątał się.
                                        -Spoko!Lody kupowałam,ale szampan...hmmm!-zastanawiałam się.
                                        -Może miałaś fazę?-powiedział twierdząco.
Spojrzałam na niego i wymieniliśmy się spojrzeniami,po czym każde z nas kiwnęło twierdząco głową.
                                        -To gdzie kieliszki?-zapytał otwierając szampana i lody!
                                        -Harry...żyj!Jesteśmy z powrotem razem.-zaśmiałam się.
Sama nie patrząc na jego reakcję otworzyłam swojego szampana i lody.Uśmiechnęłam się do niego,po czym stuknęliśmy się butelkami i każdy wziął sporego łyka!
                                        -Za nas!-krzyknął Hazz.
                                        -Za nas!-powtórzyłam.
Piliśmy i jedliśmy bez końca!Gdy szampan się skończył sięgałam po wszystko co miałam w domu!Gdy ja szukałam,Harry włączył jakąś muzykę.Po chwili z butelkami w rękach tańczyliśmy i darliśmy się jak opętani!Po czasie czułam się jakbym była naćpana i gadałam z...własnymi włosami!Podczas przerw,siedzieliśmy i gadaliśmy jakbyśmy byli na haju!Haha....jak mi tego brakowało!Po czasie picia i skakania,zaczęło nam się robić gorąco.Więc powoli zaczęliśmy się rozbierać i po rozwalaliśmy okna na rozcież!W samej bieliźnie wybiegliśmy na mój taras i zaczęliśmy się obrzucać śniegiem...gorzej niż dzieci!
                                       -Styles!-darłam się na cały dom!
                                       -Tak Rain!-od krzyknął.
                                       -Co masz...?-darłam się.
                                       -Ochotę na ciebie!-wręcz wrzasnął i rzucił się na mnie całując wszędzie!
                                       -Mmmm!Ahhh..Haha!-mruczałam i śmiałam się jednocześnie.-Haha...Hazz.
To wszystko wydawało mi się zabawne.Ale kochałam ten stan!Nawet nie wiem kiedy,ale siedziałam z Harrym na podłodze.Opierałam się o jego tors,a on całował mnie po szyi.Czułam się jak w niebie....i nawet wydawało mi się że widzę Lou i Nialla!
                                        -Ha...Harry!Wiedzę Lłu i Nala!-mówiłam rozbawiona,bełkocząc!
                                        -Ja...ja teżżż!-śmiał się.
                                        -Jakiego Nala i Lłu?Co z wami!?-powiedział zakłopotany Niall.
                                        -O co tu chodzi?Dzwonię do ciebie już nie wiem od kiedy,a ty siedzisz u swojej byłej...prawie goły!-mówił wywalając oczy Lou!
                                        -O niee!Widzisz ją?-powiedział zdziwiony!
                                        -Tak...matko Hazz!-powiedział lekko zdenerwowany Niall.
Nagle poczułam jak ktoś mnie unosi do góry!To był Harry!Na drgających nogach niósł mnie do sypialni!
                                        -Harry co ty odpierdalasz!-krzyknął Niall.
                                        -Ona jest moja i tyyy nie bęłdziesz mi jej oglądał głej!-mamrotał kalecząc.
Nie wiem kiedy,ale znalazłam się w sypialni wtulona w Hazzę!Był taki ciepły.
                                        -Harry wstawaj!Idziesz z nami..ruszaj się!-krzyczał Niall.
                                        -Co ty takiiiii złyyy!-ledwo złożyłam.
Dziwiło mnie jego zachowanie.Zawsze był spokojny i opanowany,a teraz?Może był taki tylko przy mnie?Nie dokończyłam moich rozmyśleń,gdyż ten ciągnął Harry'ego za nogę.
                                        -Zostaw goooo!-krzyczałam!-Zostaw!-darłam się podnosząc się z łóżka.
Wtedy nawet nie słyszałam kiedy,Lou coś do niego szepnął,a ten jak poparzony wyszedł z pokoju.Lou tylko pokręcił głową,zemknął drzwi,a mi zakręciło się w głowie i opadłam na łóżko!

                                                                          * * *

Otworzyłam oczy i o dziwo czułam się fantastycznie.Spojrzałam w okno i myślałam czy śniło mi się to,czy jednak głupi ma szczęście?Postanowiłam się przekonać.Szybko i napięcie obróciłam się w drugą stronę...haha głupi ma jednak zawsze szczęście!Obok siebie zobaczyłam słodko śpiącego Hazzę.Byłam taka szczęśliwa,że z radości delikatnie zaczęłam go całować za uchem!Nie chciałam go obudzić,a wiedziałam że Harry kocha gdy całuje się go za uchem...wtedy tak słodko się uśmiechał,dokładnie tak jak to zrobił teraz!Od razu otworzył oczy i namiętnie mnie pocałował.
                                         -Brakowało mi tego!-rzucił swoim wspaniałym zaspanym głosem.
                                         -A mi brakowało tych poranków!-rzuciłam.
Posłodziliśmy sobie jeszcze przez chwilę,bo brakowało mi tego...co dziwne!Wyskoczyłam z łóżka i pobiegłam do łazienki pod prysznic.Gdy tylko wróciłam po rzeczy by się ubrać,Hazz ponownie usnął!
                                                         
Po sporych namysłach,wybrałam tę pierwszą koszulę.Jak tylko się ubrałam zeszłam na dół.Poszłam do kuchni,zaparzyłam sobie herbatę i usiadłam po turecku na mojej podłodze!Sączyłam ją powoli i ostrożnie,gdyż była gorąca.Cały czas nie dopuszczałam do myśli,że ja i  Hazz jesteśmy ponownie razem!To było dla mnie wspaniałe i miałam cichą nadzieję że już nic się mi tego nie zmieni!Po chwili wzięłam kubek do ręki i wraz z nim powędrowałam w stronę okna,które padało bez pośrednio na taras.Śnieg padał jednym ciągiem,pokrywając wszystko do o koła białym,oczowalnym puchem. Nagle poczułam czyjeś ręce na moich biodrach i ciepły oddech na karku.Któż by inny jak nie Hazz?Od razu bez chwili namysłu mocno się w niego wtuliłam,a on zaczął mnie całować po szyi.
                                        -Kocham cię!-powiedziałam.
                                        -To dlaczego mi tak uciekłaś?-zapytał,nie przestając mnie całować.
                                        -Po prostu ciężko mi się przyzwyczaić do tego,że ponownie mam cię na wyłączność!-mówiłam.-Że twoje usta...twój każdy uśmiech,ruch,gest,jest ponownie mój!-zakończyłam.
                                        -Hehe..to się przyzwyczai!Bo ja się nigdzie nie wybieram.-zaśmiał się.
Zaraz po tym Harry stwierdził że zrobi śniadanie!Ja siedziałam potulnie i czekałam aż mój książę przybędzie!
Nagle poczułam zawrót w głowie i...i zobaczyłam ciemność!...
                                                                          (...)
                                                 -Nie możesz!-śmiałam się.                                     
                                                 -Ale chcę!-krzyczał.                                     
                                                -Dobra,ale tylko spróbujesz!-wyraziłam się jasno.
W tym czasie zdążył już poprawić swoje,dość długie blond włosy!Gdy tylko skończył je poprawiać,nawet z daleka zobaczyłabym te piękne błękitne tęczówki.Świdrował mnie nim odkąd skończyłam 3 lata....Haha!

                                     -Jesteś pewny?-zapytałam jeszcze raz.
I nawet nie wiem kiedy....znalazłam się w jego objęciach.Poczułam ciepło i bezpieczeństwo.Mimowolnie uśmiechnęłam się szeroko i zaciągnęłam się jego zapachem.W jego ramionach czułam się wspaniale,może to dlatego że był ode mnie o wiele,wiele większy i starszy?
                                                                                                                                                                          
                                             -Ufasz mi?-zapytał.                                      
                                             -Bezgranicznie!-od powiedziałam bez wahania.
On tylko wyrwał mnie ze swojego uścisku i popatrzył twierdząco,po czym oddalił się.Włączył muzykę i z odległości 5 metrów pokiwał znacząco głową.Bałam się,bo nie byłam pewna czy damy radę?Długo tańczyliśmy to fakt,ale jeszcze takiego układu nie było!Przecież niedawno miał kontuzję.To był najdłuższy miesiąc mojego życia...miesiąc bez tańca!
Głośno westchnęłam i spojrzałam w wysokie okno,przez które przebijało się światło.Hala była pusta,tylko ja i on!Spojrzałam na niego i ponownie w okno,ostatni raz głośno westchnęłam i zaczęłam!Układ wydawał się prosty,ale było dużo podskoków i figur!Nie raz mnie łapał i ponosił,ale nie z lotu i w dodatku po kontuzji.Z lekkim przerażeniem i strachem,wzięłam się w garść i zaczęłam.Pierwsze kroki szły łatwo,ale każdy z nich,mimo iż trwał nie całą sekundę,to każdy obrót trwał wieczność!Gdy zbliżałam się do niego,modliłam się by dał radę.Skoczyłam i leciałam,z sekundy na sekundę coraz bardziej się bałam.Lecę i...i złapał mnie.!!Podniósł do góry, zrobiłam jedną z poz,po chwili ob kręcił mnie wokół własnej osoby i stawiając na ziemię mono mnie do siebie przytulił!Czułam i wyraźnie słyszałam jak jego serce głośno bije.    
                                                 
 -I co?Było aż tak źle?-zapytał z uśmiechem.
                                                 -Ah..nie drocz się zemną!-sapnęłam.
Po chwili puścił mnie ze swojego uścisku i uśmiechnął się.Odwzajemniłam go szybko i udałam się do szatni aby się przebrać.Gdy tylko się przebrałam,jak dzika uciekłam z hali i pobiegłam ku wyjściu.Wyszłam i odetchnęłam świeżym i dość ciężkim powietrzem.Był lipiec,było strasznie gorąco...więc czego się spodziewałam?Spojrzałam na słońce i uśmiechnęłam się w jego stronę.Zaraz po chwili poczułam czyjeś ręce na mojej tali.Odwróciłam się i był to...bo kto by inny jak nie on? 
                                                                                                       -                                          -Kocham gdy promieniejesz!-rzucił.                                               
                                          -Haha....zapamiętam to!-zaśmiałam się.                                    

 Podciągnął mnie do siebie i spojrzał głęboko w oczy!Czułam dreszcz...był miły!                                                                                       -                                        -Posłuchaj!-zaczął spokojnie.-Wiem że go kochasz.Ale musisz tańczyć...i!-powiedział dość chłodno.
Poczułam gęsią skórkę i miałam już zacząć mówić,ale ponownie ujrzałam ciemność!Ciemność stawała się coraz bardziej jasna....aż wpadła w biel!W ułamku sekundy straciłam oriętację...
                                                                           
Poczułam gęsią skórkę i miałam już zacząć mówić,ale ponownie ujrzałam ciemność!Ciemność stawała się coraz bardziej jasna....aż wpadła w biel!W ułamku sekundy straciłam oriętację...
                                                                           
(...)
                                              -Ivy!Ivy!Słyszysz mnie...słonko!-mówił roztrzęsiony.-Ivy?Ivy!Błagam!-prawie krzyczał.
Nagle z tej całej bieli wyłonił się Hazz,maił łzy!Trzęsącymi się rękoma przybliżył się do mnie i mocno przytulił.Bez zastanowienia wtuliłam się w niego i zaciągnęłam zapachem.Pachniał wspaniale,poczułam falę uczuć które do niego czułam!Łzy pociekły mi...choć sama nie wiem czego!Nie rozumiałam sensu tego co....tego co,co?Sama nie wiem jak to nazwać?Sen,jawa,wizja?To chyba jedno i to samo!
                                           -Co,co się stało?-zapytałam się.
                                           -To raczej ja powinienem się ciebie o to zapytać!-powiedział łamiącym się głosem.-Wszedłem do salonu ze śniadaniem,a ty leżałaś i nie ruszałaś się!Byłem przerażony...potrząsałem tobą,krzyczałem...a ty nic!Wiesz jak się bałem!-mówił na jednym wydechu!
                                          -Bo ja siedziałam i..i zrobiło mi się ciemno i..Harry!-tłumaczyłam się,po czym jęknęłam i przyciągając go do siebie...mocno przytuliłam.-Bądź teraz blisko mnie...proszę!-szepnęłam.
                                         -Będę...zawsze!-od powiedział.
Nawet nie wiem kiedy,ale nasze usta złączyły się w namiętnym pocałunku,którego mi brakowało.
                                        -Haha!-za śmiałam się podczas całusa!
                                        -Co cię bawi!-powiedział zmieszany,zabierając swoje wargi z moich.
                                        -Bo spójrz!Już drugi dzień razem i takie dramaty!-uśmiechnęłam się.
                                        -Oj Iv!A tak właściwie to co tam widziałaś?!-zapytał.
                                        -Damiana.-od powiedziałam.
Nie wiem czego,ale nie zdziwiło mnie jego pytanie!A właściwie to czego on mi się przyśnił?Co prawda nie raz mi mówiono,że to coś znaczy gdy śni się.......zmarły!
                               

sobota, 13 kwietnia 2013

Rozdział 17


...Tom,Tom,Tom....Boże zwariuję!Moje życie zaczyna wyglądać,jak kolejny denny Polski serial,dlaczego?Mam 18 lat i takie problemy?Tak,najpierw pobił mnie chłopak,więc wyjechałam do Londynu.W Londynie zaczęłam się nudzić po tygodniu,więc moja kochająca mnie matka wysłała mnie na jakiś spacerek,choć sama nie wiedziała gdzie!Gdy się zgubiłam,ona nawet nie była łaskawa odebrać i o dziwo moim wybawcą był mój idol...;O!Po paru godzinach stał się on moim przyjacielem,a po miesiącu się we mnie zakochał i zostaliśmy parą,która wyjeżdża do LA by odpocząć.A tam!Dzikie Imprezy i jakieś walki w budyniu!Potem powrót do Londynu i po 2 tygodniach,on tak jakby nigdy nic mnie bluzga!Historyjka jak z bajki...mój idol się we mnie zakochał,aaaaaaaaaaaa!A potem okazuje się skończonym dupkiem!I weź tu bądź normalny.Nie mam ochoty brać udziału w tej szopce z mojego życia!Może i Dawid ma rację,może Hazz mnie faktycznie kocha i postanowił coś zrobić z Tomem?Lub po prostu mu się znudziłam....?Choć w sumie,jest jakaś szansa,że faktycznie chodzi o Toma!Harry miał dziwne telefony,również od Arl.Arl kręciła z Tomem,a po za tym,sam Lou powiedział,że to po części prze zemnie!Masakra.Tak szczerze to nie widzę sensu tej całej sytuacji....a skoro ja nie widzę sensu,to trzeba go znaleźdź.Niby Harry to mój idol i bożyszcz nastolatek,ale drugo stronnie to zwykły,nieziemsko przystojny,jak i wspaniały chłopak,którego kocham i nie widzę po za nim świata!Właśnie,jedynym sensem tej sytuacji jest to że go Kocham,jak nigdy nikogo.To w jaki sposób na mnie działa jest nie do opisania!Więc trzeba wziąć się w garść i po prostu iść do niego i zacząć wszystko,od tego momentu w którym wszystko pizło....ale ja tak nie chcę!Nie chcę ,nie chcę tego by Hazz się smucił i zaczął mi opowiadać,czego było tak,a nie inaczej.Takim gadaniem do niczego się nie dojdzie,a tak z drugiej strony,to jak zacząć taką rozmowę?Co podejdę do Harry'ego i powiem "Hej Hazz,słuchaj bo ja cię kocham i wiesz chcę wiedzieć czy ty mnie też...O mówisz że tak,cudownie,to powiedz mi czego mnie zbluzgałeś i zmieniłeś moje życie w czarną otchłań bez dna?".A po za tym,przecież nie jesteśmy już razem,więc po co Harry ma mi się tłumaczyć?Zgubiłam się totalnie i dlatego zacznę to,tak jakby nigdy nic!I mam już nawet pomysł jak to zrobię!

                                                                    * * *

...Wstałam i podeszłam do ściany,przy wejściu do salonu.Na szczęście znalazłam kartę i baterię od mojego telefonu.Czym prędzej włożyłam je do telefonu Dawida i włączyłam!Miałam z 1000 nie odebranych połączeń,od mamy,taty,Dawida,Sel i....Harry'ego...;).To słodkie...jednak dzwonił,co daję jakąś szansę!A więc teraz czas wziąć się do roboty!
                                                -Hej!Mam pytanko?-rzuciłam na dzień dobry.
                                                -Hej,widziałyśmy się jakieś 30 minut temu,ale dobra!Dawaj.-od powiedziała szybko.
                                                -Co byś powiedziała,żebyśmy się wybrały na koncert 1D?-zapytałam.
                                                -Żartujesz?No pewnie,ale czy to nie jeden z nich ,ostatnio mówił,że jesteś łatwą,rozkłada...-zaczęła krzyczeć,po czym zaczęła myśleć,w czym jej przerwałam.
                                                -Sel,nie pomagasz!Dam co znać ze szczegółami!-dodałam.
                                                -A kiedy on ma być!-zapytała.
                                                -Mówiłam,szczegóły potem!-powiedziałam ze śmiechem,którego nie miałam na swojej twarzy z w 2 miesiące.
                                                -Ale ja i Josh....-zaczęła jęczeć.
                                                -Pierwszy rząd!-powiedziałam z ironią!
                                                -Jaki Josh?-zapytała ze śmiechem.
                                                -I tego się trzymaj!-dodałam.
I na tym skończyła się moja rozmowa z Sel!Teraz muszę tylko jeszcze zadzwonić do Dawida!Ej ale ja mam jego telefon!?Hmmm,ale z drugiej strony nie dawał by mi swojego telefonu,nie mając telefonu!Bosz,po prostu do niego zadzwonię....
                                               -Tak!-powiedział zdziwiony.
                                               -Mam pytanko?-rzuciłam wesoła.
                                               -Idziemy z Sel na koncert 1D!Co ty na to?-zapytałam.
                                               -Że nie ładnie się chwalić!-powiedział.
                                               -Dawiddd!-dodałam groźnie.
                                               -No pewnie że wchodzę!Po prostu,nie myślałem,że po 30 minutach ,tak szybko coś wymyślisz!-rzucił ze  śmiechem!
                                              -No wiesz co?W każdym bądź razie,szczegóły podam potem!-powiedziałam pod koniec!
                                             -Spoko...To pa!-do powiedział.
                                             -Pa,pa!-zakończyłam.
Byłam Cała w skowronkach,mam tylko nadzieję że Hazz.........nie ważne!Część planu mam za sobą,ale...lol!Wszyscy na koncert,a ja nie mam biletów...Haha boska Ivy i jej rozumowanie!Wzięłam telefon i  miałam iść się napić,gdy zobaczyłam ten syf!I co ja mam teraz zrobić?Do drapałam się bez urazowo do sofy i pochłonęłam się w na myślę!Może rozumowanie mam kiepskie,ale pomysły trafne....mam taką Nadzieję!Jedynym pocieszeniem tej rozkminy,jest to że zrobię ciut więcej syfu...w sumie na syfię bez potrzeby,ale zabawę będę miała!Po chwili stałam pod lodówką,wyjęłam z niej ketchup,koncentrat pomidorowy i jakiś barszcz w proszku...;D!Wzięłam jakąś miskę i wszystko po troszku wsypywałam dodając wody!Szczerze,to nawet nie źle mi to wyszło.Złapałam miskę i łyżkę,po czym zaczęłam kropić to po podłodze.Koło drzwi wyjściowych,w salonie,w kuchni,na schodach i tak aż do pokoju Arl.Wzięłam do niego kluczyk,włożyłam go w drzwi,usiadłam i zaczęłam dzwonić do Louisa....;p!
                                           -Tak,słucham!-od powiedział tym swoim uroczym głosikiem.
                                           -L...Louis!Ah...pomóż m...m..miii!-sapałam.
                                           -Ivy?-prawie krzyknął zdziwiony!-Co,ccco się stało?-plątał.
                                           -Bo,bbbo,bo ja nie wiem co się stało!Kkkktoś jest w domu...krew..krew,moja ręka!Lou..błagam!-mówiłam prawie umierająca.
                                           -Jak to,ktoś jest w domu?Jaka krew Iv?-mówił przerażony.-Zaraz wezmę chłopców i już jadę!-mówił,po czym dodał pod nosem.-Hazz mówił,że już wszystko załatwił...boże!
                                           -Nie,nnie proszę,proszę tylko ty!I błagam nie mów nic nikomu,błagam!-mówiłam jęcząc.
                                           -Dobrze,dddobrze,ja zaraz będę.Nigdzie się nie ruszaj!-powiedział szybko.
Haha,biedny Lou,jestem taka okropna!Gdy tylko się rozłączyłam ,wybuchnęłam gromkim śmiechem.On był taki przejęty,a ja po prostu...OMG!Mówił coś o Hazzie?Hmmm,interesujące....

                                                                    * * *
                                                                   
                                           -O mój Boże!Ivy,Ivy!-krzyczał na cały dom.
To znaczy że się udało.Słyszałam tylko jak krzyczał moje imię i jak wbiegał po schodach.Wstałam z podłogi i stanęłam po cichu obok drzwi!Nagle usłyszałam jak ktoś rozwala je na rozcież.Lou nawet nie czekał,tylko wparował jak dziki do środka i zaczął iść w stronę fotela,zaś ja szybko zatrzasnęłam drzwi do pokoju!
                                           -Aaaaaa!-krzyknął,a ja prychnęłam śmiechem.-I..Ivy?-zapytał zdziwiony.
                                           -Baletnica!-powiedziałam z oburzeniem!
                                           -Matko boska,co się z tobą stało!Blada,ruda,anorektyczka!-powiedział wywalając oczy.-I w ogóle,tam na dole i ta krew.....Boże,widzę że tobie też nie służy to zerwanie!-dodał z westchnieniem.-A tak w ogóle,to czy ciebie,że tak powiem jebie!?Nie odbierasz telefonu,od 3 tygodni!Nie załamuj go jeszcze bardziej?-mówił.
                                           -Bo telefon.....bo telefon mi się tak nie chcąco rozbił o ścianę!-powiedziałam ze sztucznym uśmieszkiem!
                                          -Ta jasne,krzyknęłaś "spierdalaj" i rzuciłaś nim o ścianę!-powiedział robiąc mądrą minę.
                                          -Co,co!To ty dzwoniłeś?Po co?-zapytałam zdziwiona.
                                          -Bo chciałem wiedzieć,czy już zrobił to co musiał!-powiedział gryząc się w język!
                                          -Aha!-powiedziałam udając zrozumienie.-Chodzi ci oto,czy już mi powiedział jaka to ze mnie "Gruba,łatwa,nijaka,tylko i wyłącznie do zaliczenia,rozkładająca przed każdym nogi,nic nie warta dziwka?"-zapytałam.
                                           -Nazwał cię dziwką....ale ja mówiłem,żeby sobie odpuśśśśś.Czego tak właściwie  odemnie chciałaś?-początkowo mówił ze zdziwieniem,lecz szybko zmienił temat.
                                           -Co znaczy "mówiłem"?Hmmm,to znaczy że co?Larry istnieje?Eleanor jest Christiną,która jest Tiną,która jest kobietą ninja,która jest przykrywką?-powiedziałam nerwowo przełykając ślinę!
                                          -Haha!-zachodził się.-Wrócimy do tego tematu kiedy indziej.-dodał.
                                          -Dobra temat Eleanor,Christiny,Tiny,kobiety ninja,przykrywki będzie kiedy indziej,ale terazzzzz!Lou!Ja wiem,że ty wiesz wszystko i wiem że chodzi o Toma!Ale proszę,możesz mi chociaż powiedzieć.....czy on....-próbowałam coś wykrztusić!
                                          -Skoro wiesz że chodzi o Toma,to sama sobie odpowiedz na pytanie,czy coś do ciebie czuje!-powiedział z tajemniczym uśmieszkiem!
                                           -Tak sądzisz?-zapytałam nie pewnie,w tym znaczeniu,że jednak coś do mnie czuje.
                                           -Jeśli masz na myśli to,że żywi do ciebie jakie kolwiek uczucie tooooo...tak!-powiedział entuzjastycznie.
W duchu skakałam z radości!czułam się jak małe dziecko,które wpuścili do jego najpiękniejszego snu!To wspaniałe uczucie,zwane powszechnie nadzieją powróciło!Dostałam takiego banan że szok.Stałam i patrzyłam się w pustkę,w której widziałam siebie i Stylesa!Ponownie razem,takich innych,szczęśliwych!
                                           -Ivy,Ivy!Kontaktujesz?-zapytał po chwili,wyrywając mnie z tej,jakże użekającej chwili.                    
                                           -Tak,tak,tylko...Louis!-prawie że wykrzyczałam.
                                           -Hmmmm?-mruknął
                                           -Załatwiłbyś mi bilety?-zapytałam nie pewnie.-Pierwszy rząd....proszę!-mówiłam
                                           -Dobrze,ale...poco ci one?-dodał zdziwiony.
                                           -Potrzebne!Chcę być na waszym koncercie.O tylko na tym najbliższym.-rzuciłam szybko.
                                           -Dobrze,to za 10 dni,tak?-zapytał.
                                           -Tak!-bąknęłam.
                                           -To znaczy,że mogę już iść?-powiedział zmieszany.
                                           -No jasne!Tylko...proszę nie mów nic chłopcom!-mówiłam przejęcie.
                                           -Dobrze,ale wiesz,że Hazz zapyta!-powiedział tak jakby....hmmm.
                                           -Jak to zapyta?Przecież skąd on....?-pytałam.
                                           -Grałem z nim w Fifę!-powiedział z uśmieszkiem.-Martwił się.-dodał.
                                           -Ja pier...-sama nie wiedziałam co powiedzieć.-Będziesz mu się musiał tłumaczyć...prawda?-zapytałam.
Wiedziałam,że mają ze sobą jakąś więź,więc na co mogłam liczyć!Ale w sumie to nawet dobrze.Sama chciałam wreszcie chciałam zrobić z tą sprawą porządek!I najwidoczniej mam szansę....Lou pokiwał głową,ja powoli zaczęłam sklejać to,co mógłby mu o demnie przekazać!
                                            -Jeśli chodzi o mnie.....Ah powiedz mu,że nie chcę by mi się tłumaczył!Jeśli kiedykolwiek jeszcze zechce się zemną spotkać.Powiedz że to nie ma sensu,bo nie jesteśmy przecież razem i że chcę by wszystko to co się wydarzyło,po prostu.....po prostu by tego nie było!Byśmy żyli teraźniejszością i tak jak my tego chcemy....od nowa!-powiedziałam.
                                            -Dobrze!-rzucił,po czym dodał ciche "pa" i wyszedł.
Siedziałam i myślałam jak Hazz zrozumie moje słowa!nie chciałam by robiły mu nadzieję,lecz też nie chciałam by myślał,że temat nas "razem" jest przereklamowany.Siedziałam tak przy oknie i patrzyłam jak puszek pokrywa to piękne miasto.Oparłam się o ścianę i przywarłam lekko twarz do okna i nawet nie wiedzieć kiedy....zasnęłam.
Rano obudziłam się zmarznięta.Telepałam się,więc szybko pobiegłam wziąć ciepły prysznic i muszę przyznać,że poczułam się lepiej do puki nie zeszłam do salonu!Gdy tylko tam stanęłam zadałam sobie pytanie "Za jakie grzechy"!Na ekranie mojego telefonu wyświetlała się 13:14,to sobie pospałam!Złapałam z lodówki karton mleka,z półki wyjęłam płatki,wzięłam miskę i diabelską łyżeczkę i zaczęłam jeść.Pozmywałam,włączyłam na ful jakieś piosenki z płyt,które miałam w domu i zaczęłam.To była katorga!Myślałam,że do świtu się nie wyrobię!Było tego koszmarnie dużo,a mi jak zwykle się nigdzie nie śpieszyło.Musiałam zmyć moją mieszankę ze schodów i podłogi.Pozbierać szkło,dokładnie pozamiatać,po odkurzać i wszystko doprowadzić do ładu.Za każdą posprzątaną rzecz robiłam sobie chwilę odpoczynku.To była katorga,po wielu męczących godzinach....skończyła się xD!Nareszcie przyszedł czas,na zasłużony odpoczynek!Nalałam sobie całą wannę wody i znużyłam się w przyjemności.Siedziałam w niej i myślałam "Co dalej?".Męczyło mnie to,to co zrobi Harry,to co sobie pomyśli i to czy to on zawalczy o mnie,czy to ja o niego....;/?Siedziałam dopuki mi nie zrobiło się zimno!Wyszłam z wody przebrałam się i była....23:16.Wow miałam odory czas!Nikt nie wie,jaka radość mnie przepełniała,gdy nareszcie położyłam się w swoim łóżku!Spałam i spałam!Przyśnił mi się Hazz,jak się uśmiechał,był cudowny.Tak cudowny,że mogłabym spać wiecznie,ale....!
Obudziłam się szczęśliwa,jak nigdy!Wstałam rozciągnęłam się i poszłam na ranną toaletę!
Zeszłam na dół i zjadłam coś na szybko,nie wiem czego,ale nie chciałam siedzieć w domu!Pobiegłam na górę,zrobiłam make up i ubrałam się...
                                                         

Jak już tylko naciągałam spodnie,powoli zaczęłam schodzić na dół i zakładać kurtkę!Nie wiem skąd ten pośpiech i taka potrzeba,ale dziś...dziś było inaczej niż kiedykolwiek!Wyjęłam słuchawki z torby i gdy tylko chciałam włączyć muzykę,zerknęłam na godzinę była 14:30!Haha Styles i moje kochane łóżko,zafundowali mi sen życia!Wyszłam radośnie z domu i patrzyłam na powoli tonący w śniegu Londyn.Był dopiero Listopad,a tu taki śnieg....haha może przesadzam,ale czy to ważne?Byłam szczęśliwa!Sama nie wiem dlaczego,nie wiem co powodowało u mnie taką radość?To że wychodzę na dwór?Interesujące,a może to że wreszcie jest nadzieja.....ah nie wiem,jest to chyba jedyne pytanie,na które teraz nie mam odpowiedzi!Szłam i szłam,przechodziłam przez Royal Park!Śnieg tak pięknie prószył,a ludzie wszędzie szli pośpiesznie.Żal mi tych ludzi!Każdy przechodzi tędy z milion razy dziennie i nikt nie jest w stanie zwolnić by docenić piękno tego miejsca!Słuchałam muzyki i myślałam jaki sens ci ludzie mają z życia?Co dziennie to samo!Biegną przez ten park,czy nawet przez całe to miasto,a to wszystko po to by dojść do pracy,która kto wie czy sprawia choć połowie z nich przyjemność!Cały czas pośpiech i pośpiech!Zastanawia mnie to czy czasem nie mają dość?Na ich miejscu od razu bym się zatrzymała i zaczęła iść jak człowiek.Bez stresowo,spokojnie z opanowaniem,a nie jak.....bez komentarza ;)!Tak szczerze?Zaczęło mnie to po czasie irytować,więc jak najszybciej z niego wyszłam i poszłam w inną stronę.Szłam i sama nie wiedziałam gdzie idę,ponownie natrafiłam na jakiś park.Z początku nie wyglądał jak park!Był zarośnięty,miał polne dróżki i bardziej przypominał las....był cudowny!Byłam taka szczęśliwa,a jednocześnie przerażona!Nikt,żywej duszy...nic nie przechodziło przez ten park.Po jakimś czasie zaczęło mi to bardziej sprawiać radochę bo....mogłam sobie poświrować!Tańczyłam od małego,to nie była dla mnie jakaś nowość.A z resztą tak dawno tańczyłam!Gdy tylko poleciało coś,przy czym wyobrażałam sobie układ zaczynałam tańczyć i tak było tym razem!Nikt się nie patrzył,a nogi same zaczęły mnie nosić.Po drodze stały lampy,zaczęłam się na nich kręcić i coś odwalać...Haha cała ja!Tańczyłam wszystko co znałam!przeszłam na balet i gimnastykę,zaczęłam skakać i robić jakieś figury,a to sprawiało mi tyle radości,taniec był dla mnie od skocznią od wszystkiego!Gdy tylko zaczęłam tańczyć,nie mogłam przestać to było....Boże niesamowite.Zaczęłam skakać i podczas jednego z wyskoków,akurat baletowych,ktoś mnie złapał...;O!Nie wiedziałam co zrobić,ale tańczyłam dalej.Ten "Ktoś" uniósł mnie i zaczął z lekkimi podrzutami,obracać wokół siebie!Gdy tylko mnie postawił,chciałam się zapytać,kto to?Co to?Jak i skąd?Ale on nie dawał za wygraną,chwycił mnie w pasie,wykonał Parę ruchów i przeszliśmy do jiva,przeplatając przez to inne tańce!To było..."WoW"!Nie wiem ile to trwało,ale czułam tak wspaniałe uczucie,że coś niesamowitego.Czas nie był łaskaw i zanim się obejrzałam skończyliśmy.Wydawało mi się,lub nie,ale sądzę że chłopak mnie sprawdzał.Wykonywał proste ruchy,które mimiką ciała kazał mi powtarzać.Stanęłam na przeciwko niego,był to blondyn,dość śliczny.Miał również kolczyk w wardze,dobry gust,nie duże usta i błękitne oczy...ironia losu!Patrzyłam na  niego,a on na mnie.Po chwili uśmiechną się i zaczął:
                                          -Jesteś niezła!Jak zechcesz to wpadnij!-powiedział z podziwem,uśmieszkiem i błyskiem w oczach na raz,podając mi jakąś wizytówkę!
Wzięłam ja i pokiwałam głową,spojrzałam na nią i już miałam się zapytać kim on jest,ale ten się ulotnił jak para!To było dziwne i to mega!Chłopak niby jak chłopak,ale...!Po 1.Nie przedstawił się!Po 2.Ja tylko spojrzałam na to co mi wręczył,przez ułamek sekundy,a jego nie było.Nawet nie słyszałam jak odchodził.Po 3.Miał inne spojrzenie i dziwną energię.Było to nawet miłe,ale jakże cholernie straszne!Spojrzałam jeszcze raz i był to Dom Tańca "Salt"....pff jak w tym filmie!Nagle zrobiło się ciemno i strasznie!Z wielkim pośpiechem ruszyłam w stronę domu.Miałam już dość spacerów,jak na jeden dzień!

                                                                          * * *

Wróciłam do domu i od razu poszłam się myć!Po kąpieli poczułam się lepiej,usiadłam na łóżku i zaczęłam się zastanawiać nad tą dziwną sytuacją w parku.Niestety szybko o niej zapomniałam gdyż zasnęłam.Obudziłam się,lecz nie szybko wstałam!Leżałam i przewracałam się,po czasie postanowiłam odbyć poranną toaletę i zjeść śniadanie.Po posiłku włączyłam jakiś program muzyczny.Trafiłam na 10 naj z One Direction!Od razu włączyłam to na fula,właśnie zaczęło lecieć "Live While We're Young"!Jak dzika odsunęłam mają sofę i wszystko co stało mi na drodze w kąt.Dywan,stolik fotele,wszystko.Jedyne co mi zostało,to ogromna przestrzeń.Zaczęłam tańczyć,skakać i robić wszystko co się dało.Moje ciało wypełniała wspaniała energia,szczęście,sens życia...coś tak wspaniałego.Czułam się,jakbym mogła zrobić wszystko!I tak było przez 5 dni,całymi dniami siedziałam w domu i tańczyłam...gdy nagle mnie coś tknęło!Sama nie wiem co,był to identyczny poranek jak w tedy.Poczułam coś,coś,coś tak mi obcego i nie znanego,ponownie powróciła chęć wyjścia!Zebrałam się w sekundzie,lecz dziś chciałam założyć coś luźniejszego!
                                                     

Jak strzała wyparowałam z domu i poszłam tą samą drogą,którą szłam tego dziwnego poranka!Szłam,szłam i zanim się zorientowałam byłam podobnie w tym samym miejscu co w tedy.Było to dla mnie dziwne,ale byłam zadowolona.Byłam zamyślona,między innymi o Harrym,jak i o tańcu.Myślałam czy do niego wrócić,ten chłopak był jak znak.Kochcałam tańczyć i zawsze gdy byłam mała powtarzałam,że nigdy go nie zostawię.Taniec był,jest i chyba dla mnie zawsze będzie jak oddech.Wszędzie panowała cisza,była przerażająca,ale kto jej nie podszebuję?
                                                       -Nie zmarnuj tego!-usłyszałam czyjś głos.
Odwróciłam się przerażona za siebie,ale nikogo nie było!Byłam przerażona,zaczynałam wpadać w parnoję!Zaczęłam  co chwilę obracać się za siebię,nie wiedziałam co mam robić?Byłam sama w środku jakiegoś dziwnego,zapuszczonego parku i zaczynałam słyszeć jakieś głosy...Matko bosak!Nawet nie wiem co miałam myśleć,a tym bardziej co robić?Szłam z takim kopem....że szok!Po czasie zaczęłam pomału biec,aż....aż na kogoś wpadłam.Tak się stukneliśmy,że prawie wywaliłam się na chodnik,lecz na całe szczęście ten "Ktoś" szybko mnie złapał za biodra i bardzo mocno do siebie przycisnął!To działo się w sekundzie,tak szybko,że nawet nie zdążyłam wydać z siebie odgłosu.Choć może to było spowodowane,co chwilę paraliżującym mnie strachem?Kto wie?Byłam taka przerażona,że wręcz wtuliłam się w tego kogoś!To musiało wyglądać dziwnie,ale ten ktoś pachniał mi bardzo znajomo!Gdy tylko go poczułam,poczułam bezpieczeństwo i miłość,której mi brakuje już od prawie 2 miesięcy!Po czasie,gdy już się uspokoiłam,ciut się skrępowałam,postanowiłam zobaczyć,kto tym razem stał się moim wybawcą!Trzymał mnie tak mocno w talii,jakbym miała mu uciec,nie wiedziałam jak się zachować,więc po prostu powoli uniosłam twarz ku gurze!A,ja...myślałam że się popłaczę!Gdy tylko podniosałam gołowę,moje oczy spojrzały w jego...ponownie!Zaniemówiłam.Te piękne,pełne uczucia,zielone kocie oczy powróciły!Były tak piękne i ponownie patrzyły na mnie tym pewnym,innym i niepowtarzalnym spojrzeniem,a ja patrzyłam prosto w nie!Nawet nie wiem kiedy,ale gwałtownie i w ułamku sekundy...uśmiechnęłam się!Jeszcze nigdy,nie miałam tak szczerego i nie kontrolowanego uśmiechu jak w tamtej chwili!Zerknęłam szybko na jego wargi,gdyż nie chciałam ponownie tracić tego spojrzenia!One też się uśmiechały...