...Gdzie ona jest,nigdzie nie mogę jej znaleźć.Jak trzeba to nie ma,jak nie trzeba to jest!I weź tu bądź mądry.
-Harry!Gdzie moja kurtka?-krzyczałam z dołu.
-Nie kładłaś jej przypadkiem na szafce?-rzucił schodząc po schodach.
-Ale na której?-powiedziałam nerwowo.
-Spokojnie!W tej przy wejściu.-od powiedział.
Pokręciłam tylko głową na jego spokój i pobiegłam sprawdzić!
-Jest!-krzyknęłam entuzjastycznie,po czym szybko ja założyłam.-I widzisz?A teraz chodź idziemy,bo nie ma czasu.-powiedział wyprowadzając mnie z domu.
Stałam przed moim domem i patrzyłam jak szybko zamyka drzwi.Odwrócił się w moją stronę i schodząc po schodach,jednym ruchem poprawił swoją burzę loków.Uśmiechnęłam się i czekałam aż do mnie dojdzie!Podszedł do mnie i musną moje usta.Zaśmiałam się i szybkim ruchem trzymając go za rękę,ruszyliśmy do samochodu!Szczerze?Droga do chłopców mijała szybciej,jak się szło pieszo!A samochodem....bez komentarza.Siedziałam w ciszy i rysowałam sobie palcem po szybie,która co chwilę parowała z chłodu!Wtuliłam się w moją kurtkę i patrzyłam jak Hazz,umiejętnie radzi sobie za kierownicą.Nie chciałam siedzieć w domu,a już na pewno nie tłumaczyć kim był i jest dla mnie Damian!Nawet nie wiem kiedy,lecz szybko znalazłam się w krainie moich rozmyśleń.
-Ivy!Ivy!-szturchał mnie.-Ivy słońce!Żyjesz?-zapytał ze śmiechem.|
-Tak,tak!-od powiedziałam szybko.-Po prostu...ja.-nie wiedziałam co powiedzieć.-Bo!Jejku-dokończyłam załamując ręce i robiąc smutną minkę.
-Spokojnie.-rzucił.
Westchnęłam i już miałam otwierać drzwi,lecz mój gentlemen mnie wyprzedził.
-Droga pani!-powiedział kłaniając się..
-Haha!Masz jeszcze na to siły?-zapytałam.
-Dla ciebie?Zawsze!-od powiedział bez wahania.
Wysiadłam i rozejrzałam się po okolicy!Muszę przyznać,że czy zima,czy lato!Dom prezentował się wspaniale.W sekundzie znaleźliśmy się przed drzwiami,Harry szybko je otworzył i wpuścił mnie do środka!Jakby tego było mało,pomógł mi zdjąć kurtkę i powiesił ją na wieszak.Spojrzałam na niego dość dziwnie.Skąd u niego takie dziwne zachowanie.Harry tylko uśmiechnął się i już miał ruszać w stronę salonu,jednak szybko go przyciągnęłam do siebie.
-Harry!Co ty zrobiłeś?Hmmm!-zapytałam podejrzliwie.
-Nic!A czy ja muszę coś robić?-zdziwił się.
-No nie,ale takie zachowanie!Od kiedy?-powiedziałam jeszcze bardziej zdziwiona!
-Po prostu na to za sługujesz!A po za tym,chcę byś się czuła jak najlepiej w moim towarzystwie!-mówił,można by rzec że z pasją.
-Haha,mi tam wystarczy że się uśmiechasz i śmiejesz!-rzuciłam.
-Kocham cię!-powiedział z radością.
-Ja ciebie też!-od powiedziałam szybko,po czym krzyknęłam.-Hej!
-No wiesz,a było tak fajnie!Już miałem cię pocałować,a ty?-jękną.
-Życie Harry!-uśmiechnęłam się.
Powędrowałam szybko do salonu,zostawiając mojego "księcia" w tyle.Bardzo się zdziwiłam gdyż nikt nie odpowiadał.Nie było nawet jęków,a ni krzyków.A to,to to jest nie normalne!Doszłam do salonu,a tam...smutny Lou!?To już było chore!Stał oparty o ścianę i wpatrywał się w okno.Podeszłam do niego cicho,a on odwrócił się i spojrzał na mnie nie obecnie!
-Co się stało?-zapytałam cicho.
-Nic!-od parł obojętnie.
-Chodzi o wczoraj!?-powiedziałam nie pewnie.
-O ogół!-dodał smętnie.
Nic z tego nie rozumiałam!W tym momencie Lou,był bardziej nie zrozumiały,niż tweety Harry'ego!Spojrzałam zmieszana w okno!
-Niall!-powiedziałam prawie krzykiem.
Louis spojrzał na mnie twierdząco i pokiwał głową.Nie wiedziałam co się stało i nie miałam odwagi zapytać.
-Co tam?-powiedział wesoło Hazz
Nikt z nas nie od powiedział,jedynie Lou wskazał ręką w stronę okna.
-Niall!-powiedział.-Co mu się stało?-zapytał zakłopotany.
-Nie...nie ważne!Stoi tak już od 2 godzin.-rzucił.
-Co?Przecież on!Idę tam.-powiedział zdziwiony.
-Nie!-krzyknęliśmy jednocześnie.
Harry wywalił oczy i dziwnie na nas spojrzał.
-Posłuchaj...on po prostu...po prostu tego potrzebuje!-powiedziałam spokojnie.
-Czego potrzebuje?-powiedział nerwowo.-Przecież nie może tam aż tyle stać.!-prawie że krzyczał.
-Harry ma rację!To zbyt długo trwa!-rzucił Lou.
-Och boże co z was za ludzie!-rzuciłam.-Czy wy nie macie potrzeby wyciszenia?Pobycia sam na sam ze sobą?-zapytałam zdziwiona.
Chłopcy spojrzeli po sobie i od razu wiedziałam,że raczej nie!
-No ja idę do El!-rzucił.
-A ja do klubu!-wtrącił.
-Tak do klubu!?Harold!-powiedziałam zakładając rękę na rękę.
-No chodziłem!Przecież wiesz,że bym cię samej nie zostawił!-tłumaczył się.
-Jasne,jasne!-wywróciłam oczami.
-Naprawdę!Iv!-mówił.
-Przecież wiem.Chciałam tylko abyś to potwierdził!A teraz sio!!!-dodałam.
Harry ślicznie się uśmiechnął i łapiąc Lou za ramię powędrowali na sofę!Stanęłam przed oknem,głęboko westchnęłam i nacisnęłam klamkę aby wyjść na taras do Nialla.Po cichu wyszłam na taras i zamykając za sobą drzwi powoli podążałam w jego stron.Na dworze było strasznie zimno,nie wiem jak on to wytrzymał przez 2 godziny!?Musiał mieć naprawdę doła!Szłam cicho i powoli w jego stronę,a on nawet nie drgnął!Stał tyłem do mnie,po cichu podeszłam do niego i od tyłu wtuliłam się w niego!Niall odwrócił się i bez żadnego wyrazu przytulił mnie!Tulił mnie tak jakby nie przytulał się jeszcze nigdy do nikogo!
-Dziękuję!-szepnął.
-Jest aż tak źle?-zapytałam.
Martwiłam się,lecz on tylko westchną i odwrócił się z powrotem w swoją stronę.
-O co chodzi?-zapytałam bezradnie stojąc za nim.
-O życie!-westchnął.
-Boże co z wami!-powiedziałam nerwowo.
-Ah...zostawiła mnie.-jęknął.
Co?Niall miał dziewczynę!?Przecież nigdy nic nie mówił,nic!Gubię się,jedyne co mnie kieruje to to,że 100% nie chce mówić kto to!
-To widocznie nie była warta!-powiedziałam.
-Nie!Jej już nie ma!Ona..ona nie żyje...była chora!-powiedział załamującym, się głosem,a ja nie mogłam w to uwierzyć.-Nikogo tak nie kochałem!Rozumiesz?Ona mnie rozumiała,była...choć nie zawsze!-mówił.-Ale zawsze była wieczna pretensja!Jesteś leniwy,nie czuły,nigdy cię nie ma!Wstydzisz się mnie?-opowiadał.-Wielka kłótnia bo odpisałem na sms po 5 minutach...bo się myłem!-mówił zdenerwowany.-Bark mi jej!Tęsknię za nią.A najgorsze jest to,że...że po prostu odeszła!-zakończył.
-Słucham!?Ty nie czuły?Nigdy nie widziałam kogoś bardziej czułego,niż ty!No chyba że....-mówiłam do momentu kiedy..ah.
-Kogo?-zapytał odwracając się w moją stronę.
-Nie ważne!Ale już wiesz że nie była,nie jest i nigdy nie będzie ciebie warta!-mówiłam.-Ja wiem że ci ciężko....bo zapewne nawet ci nie powiedziała,że coś jest nie tak I wiem....-załamałam ręce.
-Iv,ale ty nic nie rozumiesz!Chłopcy gdy mają doła,to maja do kogo się przytulić i że tak powiem wyżalić się,a ja?Ja nie widzę bez niej przyszłości.Miała swoje wady,ale była!-powiedział.-Jeszcze żeby nie ta kłótnia...ja już się gubię!-westchnął
-Ale nie możesz się tego trzymać!Ja też tak miałam,ale gdy ten ktoś odszedł pogubiłam się!-mówiłam.-Chodzi oto,że nic nie dzieje się bez powodu!A jeśli będziesz tak stał i jeszcze bardziej się tym przejmował,to nic ci to nie da.-dodałam.-To że będziesz tu teraz stał i marzną,nie przywróci ci tej osoby.
-Kto?-zapytał.
-Nie ważne!-rzuciłam.
-Ważne!-powiedział stanowczo.-Może to mi pomoże!-powiedział weselej.
-Dobrze,ale cicho!-zagroziłam.-Damian!Kiedy miałam 3 lata,moja mama za prowadziła,a raczej zapisała mnie na balet i na gimnastykę.Chodziłam tam do 7 roku życia i poznałam tam właśnie Damiana!Był starszy ode mnie o 3 lata,od razu gdy mnie zobaczył zapoznał się ze mną i od tamtej pory byliśmy partnerami!Miał zawsze dłuższe blond włosy i piękne niebieskie oczy!Zawsze choćby nie wiem co,on był zemną i za mną.Uczyłam się z nim przez 4 lata.Gdy skończyłam 7 lat on powiedział byśmy spróbowali czegoś innego,a mianowicie tańca!I tak było,zaraz po miesiącu tańczyliśmy wszystko.Bawiliśmy się razem świetnie,był dla mnie jak brat....a nawet więcej!Gdy skończyłam 14 lat...ja zrozumiałam że nie potrafię bez niego żyć!Choć miał 17 lat,traktował mnie poważnie i tak jak tego chciałam.Patrzył na mnie w nie zapomniany sposób,czasem do tej pory śni mi się jego spojrzenie.Czasem mnie zadziwiał!Nie spędzał z nikim czasu tylko ze mną.Robił wszystko co chciałam by zrobił w danej chwili,tak jakby mi czytał w myślach.Często zabierał mnie z prób i zawoził....hmm sama nie wiem gdzie,ale wiem że siedzieliśmy pod płaczącą wierzbą nad jeziorem,a on mi śpiewał.Z dnia na dzień coraz bardziej chciałam być przy nim!Ale teraz wiem że mnie hamował!Przy nim stawałam się jak "księżniczka"!Zawsze mnie bronił,robił to co sobie za życzyłam i nigdy nie pozwolił by ktokolwiek mnie skrzywdził.Byłam mu za to wdzięczna,ale jeszcze wtedy nie wiedziałam czego tak naprawdę chcę!Każdego dnia byłam coraz bliżej z nim samym,sprawiło mi to przyjemność!Gdy miałam 15 lat mieliśmy bardzo ważny konkurs!Wtedy walczyliśmy o stypendium!Bardzo się bałam i na jednej z prób on...on mnie pocałował!Od tamtej pory byliśmy razem,do momentu kiedy nie dostał tego jebanego stypendium.Pewnego dnia zniknął z mojego życia jak kamień w wodę!Od tamtej pory zaczęłam imprezować i w cale nie miałam żadnego "buntu",po prostu bolało mnie to że odkąd go przy mnie nie było,zaczęłam widzieć jakie życie jest!Wszystko powoli mnie przerastało,aż zaczęłam pić i chodzić po klubach i tak poznałam Toma!Nie bił mnie wcale po 3 miesiącach bycia razem tylko od pierwszego!Przed moimi 16 urodzinami zanim Tom pobił mnie do nie przytomności zadzwonił do mnie Damian.Pamiętam że ledwo mówił i błagał bym przyszła do jednego z Warszawskich szpitali!Wyrwałam się z domu,złapałam busa i pojechałam.Gdy byłam w szpitalu,jedna z pielęgniarek pokierowała mnie na jakąś salę.Leżał tam tylko jeden chłopak.Był blady,łysy,a gdy mnie zobaczył popłakał się!Podeszłam do niego i jedyne co mi go przypominało to tylko jego oczy!Był wychudzony,siny i blady!
Ledwo co podeszłam do niego,a on złapał mnie za rękę i ledwo mówiąc zapytał kto mi to zrobił?Powiedziałam że on sam zostawiając mnie,a bynajmniej robiąc zemnie "księżną",a potem zostawiając na pastwę losu!On płakał jeszcze bardziej i mówił jak bardzo mnie kocha i przeprasza!Nie chciałam tego słyszeć,wybiegłam z sali i kazałam mu się pieprzyć.Poszłam potem do klubu i spiłam się!Wróciłam do domu,a tam już czekał Tom!Pobił mnie.Jak tylko odzyskałam przytomność,jedyne co dałam radę zrobić to zadzwonić do rodziców,aby mi pomogli!Nawet nie skończyłam gadać bo do domu wparował Tom!Po czasie nawet nie wiem jak długim,wybudziłam się w szpitalu!Długo dochodziłam do siebie,a do tego uświadomili mnie,że Damian zmarł....3 godziny po moim wyjściu.Mówiąc w prost był chory na nowotwór i wcale nie walczył o żadne stypendium tylko o życie!Wtedy chciał zatańczyć zemną po raz ostatni!A jak przepadł,to okazało się że miał jakiś atak i musieli go zabrać na leczenie.-wtedy łzy leciały mi strumieniem!Niall sam też płakał.Sama nie wiem czego mu to w ogóle powiedziałam.-Nie mówiłam tego nikomu,nawet dla Harry'ego wymyśliłam tą całą historyjkę!Czasem mi wstyd że mam taką pompę z życia,ale...!Widocznie musiałam przez to przejść aby znaleźć tego...który jest jedynym!Na początku każdy się dziwił że z nim jestem,nawet widziałam komentarze Tay pod naszymi zdjęciami z LA!Pisała że jestem jego zabawką itp,ale Harry jest jedyną osobą która mi daję to czego chcę w 100%.Mimo iż Harry patrzy na mnie w całkiem inny sposób niż Damian i ma całkiem inny charakter,swoje wypały i czasem jest nie znośny....to kocham go!Kocham każdą jego wadę i nie dociągnięcie!Może i Harry nie jest zawsze idealny i nie traktuje mnie tak jak Damian..to jest dla mnie wszystkim!Robi wszystko abym była przy nim bezpieczna,kocha mnie i prawie co 10 minut mówi mi to!Gdyby ktoś się zapytał czy przeżyłabym lub przeżywała moje życie odkąd zaczęłam się spotykać z Tomem,po to aby spędzić z Harrym godzinę,powiedziałabym bez zastanowienia "TAK"!Mimo iż nie jest idealny tak jak ja,to jest i tylko to się liczy!Sama nie wiem poco ci powiedziałam,ale chcę byś wiedział że mimo tego że są ideały to zawsze znajdzie się ktoś,kto zechce tego który przewróci jego życie do góry nogami!Niall jesteś wspaniały i nie wierzę w to że nikt tego nie doceni.Może to nie jest ten czas,ale kiedyś będzie!Nie możesz się przejmować tym co było i tym co się wydarzyło!Powiedz mi jak można się przejmować tym,że ktoś ma nas w dupie,a my jeszcze przez to płaczemy!Spójrz.Wiem że ją kochasz,ale to minie!Znajdziesz kogoś,kto pokocha cię bez zbędnych zmian!-mówiłam i już miałam dodawać,ale Niall mi przerwał.
-No właśnie!Spójrz,przecież to nie normalne!Harry to flirciarz,do tego zwyzywał cię od dziwek...dla twojego dobra,haha,a mimo tego trafił mu się taki skarb jak ty!A ja?A ja od pisałem na sms o 2 minuty za późno!-mówił.
-Bo Hazz korzysta z życia!-zaśmiałam się.-Niall nie możesz się tak przejmować!To chore!Słuchaj,dopóki nie znajdziesz sobie kogoś kto cię w pełni doceni,bo ta laska ma u mnie przejebane!To ja służę pomocą!-powiedziałam z uśmiechem.
-A Harry?-zapytał.-A z resztą była chora....a ja ją tak potraktowałem.-zasmucił się.
-Ale Niall!To że była chora,nie usprawiedliwia jej od tego,że miała prawo się tak zachować.A Harry!On to mnie będzie miał całe życie...chyba że mu się znudzę,to wiesz mi nie będzie mu mnie brakowało!A nawet czasem to mu się mnie odechce!-mówiłam.-A teraz ruszaj dupsko bo się przeziębisz i chodź zarąbiemy im z lodówki browar!-powiedziałam wesoło chwytając go za ramię!
Niall odwrócił się do mnie i z uśmiechem mocno przytulił!
-Dziękuję!-szepnął.
Ja tylko uśmiechnęłam się i pociągnęłam go za sobą do domu.Zmarznięta pobiegłam do kuchni,a Nialla odstawiłam do salonu,gdzie czekali już chłopcy!Wleciałam do kuchni i rozwaliłam lodówkę na rozcież.Nie można narzekać,ale co do alkoholu to...Haha nie ważne!Chwyciłam 3 piwa i pobiegłam do salonu!Chłopcy już tam siedzieli i czekali.Podeszłam do każdego z nich i dałam im piwo!Chłopcy z wielkimi uśmiechami i zdziwieniem spojrzeli na mnie i jednym ruchem otworzyli browar!Usiadłam na podłodze przed nimi i patrzyłam jak każdy z nich upija łyka!Gdy nagle Harry odsunął od siebie piwo i dziwnie na mnie spojrzał.
-Napij się!-powiedział podsuwając mi pod nos.
-Nie chcę!-uśmiechnęłam się.
-To ja też!-powiedział stanowczo odstawiając browar.
-A ty co?Abstynent?-powiedział rozbawiony Lou.
-Nie!Bo jak wypiję,choćby jeden łyk,Iv mnie nie pocałuje!-rzucił patrząc na mnie.
-Jak to?-powiedział Louis.
-Po prostu!Nie lubię zapachu upitych ludzi,a szczególnie jeśli mam się z nimi jeszcze całować!Źle mi się to kojarzy,Tom jak zawsze pił to mnie całował na przymus!-rzuciłam krzywiąc się
-Dlatego ja nie piję dopóki ty tego nie zrobisz!A poza tym,musisz do tego wracać?-powiedział lekko zły.
-Daj spokój,przecież i tak od tego nie ucieknę!Mam ciebie,więc zostaje tylko po wspominać!-powiedziałam luźno,upijając łyk piwa Hazzy!
-Nareszcie!-powiedzieli chórem Niall i Lou.
Uśmiechnęłam się tylko i spojrzałam na uradowanego Hazzę.
-Chodź do mnie!-powiedział radośnie.
Po chwili znalazłam się w jego ramionach!Położyłam Głowę na jego kolanach,kuląc nogi i patrzyłam na jego słodki uśmiech.
-Pijesz czy nie!Głupio tak samemu!-rzucił Niall.
-Louis też pije,to 1!A drugie,muszę coś spróbować.-powiedział.
Nawet nie wiem kiedy,ale jego wargi mnie zaatakowały.Szybko jednak je zabrał i wziął spory łyk cieczy,po czym ponownie mnie pocałował!Było widać że chłopcy się dziwnie na nas patrzyli,więc Harry zaczął coś mruczeć i wygłupiać pogłębiając pocałunek.
-Haha!-śmiałam się podczas jego nie typowego całusa!
Harry opuścił moje wargi robiąc dziwną minę i patrząc się przed siebie z dumą.Ja zaś śmiałam się z niego,zaraz po chwili spojrzał na mnie,uśmiechnął się i ucałował moje czoło.
-Faktycznie jest różnica!-powiedział.
Zaśmialiśmy się,bo było to chyba jego najgłępsze przemyślenie dziś!Po czasie chłopcy zaczęli grać w Fifę,zaś ja ich obserwowałam.Aż nagle usłyszałam za sobą czyjś głos!
-Co tu się dzieje!-zapytała oburzona...z tego co mi się wydaje kobieta.
-A nie nic,tylko Ivy nas alkoholizuje!-powiedział poważnie Louis wstając z narożnika.
-Jaka Ivy?-powiedziała zdziwiona kobieta.
-Haha,tyle razem a ty nic!Dorobiłeś się Styles!-powiedział twierdząco Niall.
Jak poparzona podniosłam się z kolan Hazzy,a on wstał,kierując się ku kobiecie.
-Mama?-powiedział zdziwiony.
Mama?Czy ja się przesłyszałam?Boże...zajebiście.Szybko wstałam i poprawiłam się odwracając się w stronę Harry'ego,który tonął w objęciach kobiety.Jednakże szybko się z nich wyrwał i podszedł do mnie!Szybkim i skutecznym ruchem,przyciągnął mnie do siebie i całując mnie w głowę rzucił.
-Mamo poznaj Ivy!Ivy to moja dziewczyna,spotykamy się...mmm jakby nie było 5 miesięcy!Iiii..Ivy to moja mam Anne!-powiedział zmieszany.
-Dzień dobry!-powiedziałam dość nie pewnie.
-Dzień dobry!-powiedziała wesoło.-Ivy,Ivy!Aha to ty...i tam...och!-powiedziała,po czym mnie przytuliła.
-To długa historia!-powiedział patrząc na mnie
-.Właśnie widzę!-rzuciłam
-Harry dużo mi o tobie mówił!-mówiła.-A mimo tego jeszcze nie przedstawił!-szepnęła.
-Powiedzmy że nie było trochę czasu!-powiedziałam.
Anne uśmiechnęła się i poszła w stronę salonu,ja zaś odetchnęłam i zrozumiałam że Hazz mówi jej o wiele więcej niż się spodziewałam.Widocznie skłoniło go do tego,a raczej skłoniła ta sytuacja.
-A tak właściwie co tu robisz?-zapytał przynosząc jej herbatę.
-Ja..no wiesz!-plątała się.
-Jaki ty jesteś gościnny!-powiedziałam całując go w policzek.
-Nie po prostu chciałam wam życzyć powodzenia przed koncertem.-rzuciła.
Harry tylko się uśmiechnął.Każdy z nas zajął miejsce i zaczęliśmy konwersację!Mama Harry'ego była bardzo miła i ciepła.W prost wymarzona teściowa!Hmm,ja to mam szczęście...chyba?!Jak to się mówi:w miłym towarzystwie,czas szybko mija...tak,to chyba tak leciało.Mama Hazzy na nic nie czekała,kulturalnie pożegnała się z każdym z nas i wyszła.Harry zamknął za nią drzwi,a ja spojrzałam na niego.
-Chciała zobaczyć co z nami?-zapytałam.
-Ahmmm!-powiedział z uśmiechem,po czym objął mnie i powędrowaliśmy do sypialni.
-Harry!-darł się z dołu Lou.
-Tak!-od powiedział już prawie otwierając drzwi.
-Tylko nie za głośno mi tam,chcemy się dziś wyspać!-śmiał się.
Harry tylko pokręcił Głową,a ja zaśmiałam się.
-Cały Louis!-powiedziałam padając na łóżko.
-A tak swoją drogą.-zaczął Hazz ze swoim cwaniackim uśmieszkiem.-Co byś powiedział na wspólną kąpiel?!-powiedział ściągając swoją koszulkę i powoli zbliżając się do mnie.
-Wiesz że chętnie!-rzuciłam.Harry słodko się uśmiechną i zaczął mnie całować,po czym jakby nigdy nic,wziął mnie na ręce i zaniósł do łazienki!Zaczęliśmy powoli z ciągać z siebie ubrania,gdy...
-Słyszysz coś?-zapytałam.
-No właśnie chyba tak!
Harry podszedł do kabiny i otworzył ją.
-Aaa Horan!-krzyknęłam.
Boże....!Chcesz się umyć,a tu jakby nigdy nić Niall bierze sobie prysznic!Nie powiem nie narzekam na takie widoki....ale bez przesady.Od razu wtuliłam się w Harry'ego i zamknęłam oczy.
-Niall!-krzyknął Hazz.
I nawet nie wiem kiedy Niall,z dość gromkim śmiechem uciekł z łazienki!Wyswobodziłam się z objęć Harry'ego i zaczęłam się śmiać!Miałam taką bekę,że aż zaczęłam płakać i walać się po całej łazience!
-Haha...aaaa!-śmiałam się.-Czy ty...Haha.-wręcz się zachodziłam.
-Ja nie wiem co cię tak bawi!?-powiedział również lekko rozbawiony Hazz.-Dobra wstawaj i chodź....bo jeśli się dowiem,że wychlapał nam Ciepłą wodę to...ah!-westchną.
-A pro po!-zaczęłam.-Jakoś mi odeszła ochota,na tą kąpiel.-rzuciłam wstając.
-No chyba nie!-powiedział Harry i wciągnął mnie pod prysznic.
-Co ty robisz?-powiedziałam oburzona.
-Myję się!-odrzekł,w tej chwili miałam ochotę stamtąd wyjść,lecz Harry chwycił mnie za ramię,dodając!-Z moją dziewczyną.-dokończył.
Stałam i patrzyłam co on robi,sama nie wiedziałam czego,ale byłam dziś w ogóle nie do życia!
-No co jest Ivy!?-zapytał smutny.-Spójrz na to z innej strony!Myjesz się pod prysznicem z którego korzystał sam Niall Horan!Wiesz ile dziewczyn chciałoby być na twoim miejscu?-mówił.
-Och tak!?To ja mam taki pomysł!-zaczęłam.-Ja wyjdę,a ty zawołasz sobie jakąś inną szczęściarę która podejmie się tego zaszczytu!-rzuciłam.
-Ivy!Co cię dziś ugryzło?-powiedział smutno.
-Życie!-od powiedziałam.
-Haha no co ty!-mówił.
Ja tylko spuściłam głowę i zaczęłam się myć odwracając się tyłem do Harry'ego.
-Ej tak to się będziemy myć po 5 latach małżeństwa!-mówił rozbawiony,ja zaś nie zwracałam na niego uwagi.
Harry chyba posmutniał,lecz przysunął się bliżej mnie i zaczął masować,przy czym całował mój kark.Było to miłe,ale dzisiejszy dzień był...ach ciężki.Najpierw zemdlałam,potem to jak zaczęłam nawet nie wiem po jaką cholerę opowiadać Niall'owi o Damianie,do tego mama Hazzy i ten cały nasz nietypowy powrót do siebie!Tak jakby to powiedziała moja przyjaciółka Agata-"Boże święty...pompa z życia!".Cóż poradzę,z jednej strony to mnie bawi,a z drugiej przeraża!Sama nie wiem jak na to reagować.Niby powinnam zrobić tak,że skoro to mam i dostałam <w sensie że życie u boku kogoś tak wspaniałego jak Harry i chłopcy>.To powinnam to nad zwyczajniej docenić i spróbować żyć!Ale czasem to przerasta!Cały czas coś się dzieje,co prawda od zawsze marzyłam o takim życiu!O życiu w którym życie się toczy...xD!W którym coś się dzieje.Czasem sama nie wiem czego chcę i chyba tak będzie już zawsze,ale jeśli będę się hamowała i bała wszystkiego to nigdy się nie dowiem co tak naprawdę jest sensem!Hahah.Wyszłam z Łazienki zostawiając tam Hazzę i poszłam się ubrać!Nałożyłam bieliznę i koszulkę Hazzy.Podeszłam do jego wieży i dość sporej ilości płyt!Pierwszą która mi się rzuciła w oczy była Eda Sheerana.Włączyłam i od razu zaczęła lecieć "Give Me Love".Uśmiechnęłam się i usiadłam na łóżku czekając na Harry'ego.Na szczęści szybko wyszedł,spojrzał na mnie i uśmiechnął się.Usiadł obok mnie i przytulił.
-Ivy!Ja wiem że cię to przerasta!-zaczął.-I nie wiem jak na to zareagujesz,ale słyszałem wszą rozmowę z Niallem.-mówił,a to mnie zwaliło.-Sam nie wiem jak na nią zareagować,ale Ivy skoro ty na prawdę kochasz taniec...to tańcz!-mówił.-Nie chcę tego,ale nie chcę abyś cierpiała.-dodawał.
-Ale ja nie cierpię!-powiedziałam-.-Ja tak naprawdę cały czas jestem jak dziecko we mgle!Sama nie wiem co mam robić?Z czego się cieszyć,a z czego płakać!Jedyne co wiem to to,że nic nie wiem.I czasem wolę aby tak zostało.Strasznie cię kocham i tak naprawdę to ty,zastępujesz mi w moim życiu każde jego nie dociągnięcie i pustkę!-powiedziałam.
Harry pocałował mnie i podszedł do wieży,zaczynając coś przewijać.Siedziałam a on lekko przyciszył i zaczął śpiewać "Little Bird".Uśmiechnęłam się i patrzyłam na mojego kochanego głupka!I kto by pomyślał,Parę lat temu siedziałam w pokoju z milionami ich plakatów na ścianie i kochałam go jak idiotka,mimo że go nie znałam!A teraz!?Stoi przede mną i mi śpiewa..Haha.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz