Rozdział 6

...Przestał śpiewać,przytuliłam się do niego i siedzieliśmy tak przez dłuższy czas.Taka chwila oderwania się od świata,poczucie się jak za czasów dzieciństwa...coś niesamowitego.
                             Myślałam o tym co Harry chciał mi przekazać po przez piosenkę,z resztą to nie ważne,dla mnie się liczy to by to co przekazał było zawsze!
                                       H-Mam pytanie.Czego tak rano się zerwałaś?przestraszyłaś się tego,że spisz ze mną?-powiedział przerywając ciszę.
                                       J-Nie wiem i nie no co ty.Lol.-powiedziałam śmiejąc się.
                                       H-Uff,to dobrze bo już wiesz...-powiedział uśmiechając się.
                                       J-Hmmm...
                                       H-Może pójdę zrobić coś ciepłego do picia?Co ty na to?-zapytał.
                                       J-Matko Harry!Czy ty czasem nie masz potrzeby wyciszenia się?-zapytałam ze śmiechem.
                                       H-A wiesz ja słyszałem,że ludzie po śmierci mają bardzo dużo spokoju i czasu na przemyślenia,więc...
                                       J-Haha,ale mam nadzieję że jeszcze się tam nie wybierasz!?-powiedziałam dość poważnie.
                                       H-Nie, no co ty!
                                       J-Ja mam nadzieję,bo ja bez ciebie...bo jak ty to i ja!
                                       H-Haha,to sobie poczekasz,bo mi się nigdzie nie śpieszy!!!
                      Rozmawialiśmy tak jeszcze kilka minut,po czym poszliśmy do domu cos wypić.Po wypiciu herbaty zaczeło nam się nudzić,wiec włączyłam jakiś lokalny program z muzyką,włączyłam ja na ful i zaczęłam tańczyć!
                    Harry zaczął się śmiać i tańczyć zemną,wygłupialiśmy się tak z dobre 30 minut!I tak powieli minęły 4 dni...;/
                                       J-Harry!Wiesz co?Ja już chyba będę musiała jechać do domu!-powiedziałam pewnego ranka.
                                       H-Ale jak to?Czego?Przecież...musisz?-dodał ze smutkiem.
                                       J-Tak.Nie mogę aż tyle u ciebie siedzieć!Macie tylko kilka dni wolnego!
                                       H-No właśnie,mamy jeszcze tydzień!
                                       J-Dobra,dobra.
                Zjedliśmy śniadanie,przebraliśmy się,a ja spakowałam!Z wielkim smutkiem opuszczałam ten dom i to miejsce!Harry chyba to zauważył,bo zaraz powiedział "Jeśli nie chcesz to nie musimy jechać!"Na co tylko się usmiechnęłam.
              Podczas drogi cały czas się śmieliśmy,śpiewaliśmy i rozmawialiśmy.I znowu to samo...znów poczułam motylki w brzuchu i miły dreszcz.Byłam w nim zakochana i każdego dnia i z każdej chwili coraz bardziej!!! ;/
           I tak powili droga na mijała,nawet nie wiem kiedy znaleźliśmy się z powrotem w Londynie!Cieszyłam się ale...teraz w czerwcu ranki były tak piękne,a ja miałam je spędzić tu w mieście? :c
                                       J-Ooo to już Londyn!-jęknełam.
                                       H-Wiesz ja mogę się jeszcze zawrócić.-powiedział z uśmiechem.
                                       J-Nie,ty już nie kombinuj.
          Co prawda ,miałam ochotę krzyknąć "Tak!" lub "Już ,szybko",ale...Czym bliżej domu, tym bardziej chciałam się stąd teleportować!No ale,gdy dojechaliśmy na miejsc nie wiedziałam co zrobić,na szczęście Harry pierwszy cos wypalił.
                                       H-Oh!Czego to co najlepsze tak szybko mija?
                                       J-Wiesz co!?Tak szczerzę to nie musi!Chodź do mnie na herbatę!Co ty na to?-zaśmiałam się.
                                       H-Naprawdę mogę?No dobra skoro tak- zaczął żartować.  
           Weszliśmy do domu,ja od razu poleciałam nastawiać czajnik i usiadłam na sofie obok Harry'ego.Zaczęliśmy rozmawiać,gdy nagle usłyszałam trzask otwieranych drzwi.
                                       H-Kto to?-zapytał lekko zdziwiony Harry.
                                       J-Nie wiem,ale zapewne zaraz się dowiemy.-dodałam.
               Nagle zobaczyłam jak do salonu wchodzą moi rodzice i Arl.Mieli przy sobie dwie małe torby,ja zaś od razu strzeliłam buraka i poleciałam ich przywitać.
                                       J-Mamo!Tato!O nareszcie...-krzyczałam wesoła,przytulając ich  
                                       M-Hej córciu,a któż to?-zapytała się,wskazując na Harry'ego.
                                       J-To mój przyjaciel...Harry.
                                       A-To ty!To on!Jak mogłeś,ja...-zaczęła nagle krzyczeć Arl.
                                       T-A tobie co się stało?-zapytała zdziwiony tato.
                                       J-O co ci chodzi co?? Zostaw go.-krzyczałam do Arl.
                                       M-CICHO!-wrzasnęła mama!
              Gdyż jak widać zrobił się mały chaos,a ja prawie pobiłam Arl.Spojrzałam na Harry'ego,a on był blady jak ściana,przerażony i zdziwiony!Słabe wrażenie jak na dobry początek.
                                       M-Po 1.To dziecko kto ci to zrobił?-zapytała przerażona mama.
                      Za pewne chodziło jej o moje,w dalszym ciągu sine oko i policzek.    
                                       A-No właśne!To ten chłopak,ten co pobił Toma!Jak on mógł?-zaczęła krzyczeć wściekła Arl.
                                       M-Co Tom?Ale,on cie uderzył!?-wrzasnęła mama.
          Zobaczyła tylko jak na twarzy Harry'ego malowało się przerażeniem,no w sumie to się mu nie dziwię,bo mój tato zmierzył go takim wzrokiem,że szkoda gadać!Chciałam to jak najszybciej sprostować,ale...
                                       J-Co nie!?Tak Tom,ale to nie on mnie uderzył.
                                       T-Jakim prawem,uderzyłeś moja córkę?Pytam się ciebie ,jakim?.-zaczęła krzyczeć do Harry'ego.
                                       J-Nie to nie on, to Tom!Tato.
             Lecz nikt mnie już nie słuchał,podeszłam do Harry'ego złapałam za rękę,wzięłam moja torbę i wyprowadziłam z domu.Mama jeszcze cos za mną krzyczała,ale ja miałam to gdzieś! Skoro nie wiedziała o co chodzi ,to po co się odzywała?
               Poszłam z Harrym w stronę domu Sel, Harry był ciut zdziwiony,ale...
                                       J-Przepraszam!Ja,ja naprawdę nie wiem co mam powiedzieć!Boże przecież,jejku wybacz.-powiedziałam zawstydzona.
                                       H-Daj spokój,to było,z reszta nie ważne!A z drugiej strony jak ty byś zareagowała?-starał się jakoś mnie,najwyraźniej pocieszyć.
                                       J-Nie Harry!Ty tyle dla mnie zrobiłeś,tak wiele że,że ja,no oni tak nie mogą!-byłam taka wściekła!
                                       H-Hah!Wiesz mniejsza,ja już pójdę nie będę cię dłużej...Pa!-powiedział zszokowany i usmiechną się odchodząc.
                                       J-Ale...Pa!
          To nie było dobre pożegnanie ;/ .Nie miałam czasu o tym teraz myśleć,zadzwoniłam do Sel,czy mogłabym do niej wpaść,tak właściwie to na kilka dni?Na szczęście się zgodziła,więc bez zastanowienia ruszyłam do niej.
        Gdy zobaczyłam Sel,ona tryskała radością i zdziwieniem,ja zaś nie miałam czasu ,a ni na to, a ni na to.Ona tylko się zdziwiła,a ja zaczęłam płakać.To było załamujące,bałam się pomyśleć co pomyślała sobie o mnie Sel,a tym bardziej Harry.
       To było koszmarne,ale oczywiście Sel chciała wszystko wiedzieć!Ściskając telefon w reku,z nadzieją że Harry zadzwoni zaczęłam opowiadać jej całą historię.Oczywiscie wszystko prócz tego że to Harry.
          Ta cała opowieść od nowa i od nowa ;'C.No ale cóż,tak minęły godziny,trochę popłakałyśmy,a potem nawet co prawda nie wiem kiedy lecz zasnęłam.Wstałam o 7:00!Ubrałam się,wzięłam telefon i słuchawki,po czym wyszłam do ogrodu Sel.Jej ogród był mały i
       znajdował się na tyłach domu,wsadziłam słuchawki w uszy i opadłam z płaczem na trawę.Może to głupie,ale przypominałam sobie w tedy wszystko co najgorszego mi się przydarzyło,to pomagało.gdy się uspokoiłam była już 11:00,obudziłam Sel i wyszłyśmy na miasto.
         Starałam się śmiać,ale trochę mi to nie wychodziło.I tak było przez tydzień,przez równo siedem dni pod rząd mój każdy dzień wygadał tak samo,aż któregoś dnia...
          Dziś moje użalanie się nad sobą skończyło się ciut wcześniej,dokładnie o 10:32 gdy miałam wchodzic do domu,usłyszałam jak ktoś mnie woła! Odwróciłam się a to był...Harry.Od razu rozpromieniałam i podbiegłam do niego,otwierając mu bramę.
                                       J-Jej Harry!Hej.-powiedziałam szczęśliwa ,przytulając go.
                                       H-Cześć,przepraszam że się tyle nie odzywałem,ale wiesz ta sprawa i do tego Paul!!-kłopotał się.
                                       J-Martwiłam się!I daj spokój,Paul Harry czy to...
                                       H-Tak!Właśnie i dla tego przyszedłem,by ci to powiedzieć.
                                       J-Jejku.a na ile.?
                                       H-Miesiąc!?
                                       J-Co!?Ale Harry.No jejku!
                                       H-Wiem.-dodał smutno.
      Chodzi  o to,że chłopcy mieli 2 tygodnie wolnego,gdyż zawarli układ.Polega on na tym,że dostają 2 tygodnie dla siebie, w zamian za to mają codziennie koncerty w UK!Mają za to dwa raz w tygodniu wolne,bo to tylko 3 godzinne koncerty,raz lub 2 razy dziennie!
        To było straszne!Ale co ja mogłam,głupio tylko trochę dla tego że Harry,mówi mi to dopiero po takim czasie ;/.Porozmawialiśmy chwilę i czas Belo się żegnać,nienawidziłam tego!
                                       J-A tak w ogóle,to kiedy wyjeżdżacie!?-zapytałam ze smutkiem,na pożegnanie.
                                       H-Pojutrze!-dodał smętnie.
                                       J-To pa.-powiedziałam powstrzymując łzy.
                                       H-Pa.
             To było takie smutne,ale takie jest życie,gdy już podchodziłam prawie do drzwi,wpadłam na pewien pomysł.
                                       J-Ej,Harry!-krzyknęłam.
                                       H-Tak.
                                       J-Skoro twierdzisz,że dopiero po śmierci będziesz miał w pełni czas na wypoczynek,to...-
                                       H-to co?-powiedział usmiechając się tajemniczo i ze zdziwieniem!
                                       J-To,może wziąłbyś chłopaków i poszlibyśmy gdzieś do jakiegoś baru!?Co ty na to?-zapytałam.
                                       H-Żartujesz!?No pewnie!-powiedział wesoło.
                                       J-To co 20:00?
                                       H-No pewnie.Ej!A ty nie za młoda jesteś na takie zabawy?
                                       J-Ciiiiiiii!Cicho,cicho.-mówiłam śmiejąc się.
       Byłam w niebo wzięta!na szczęście Sel dziś była umówiona na randkę,więc.Koło 18:00 zaczęłam się zbierać,pomalowałam się delikatnie,na całe szczęście siniak schodził i tyle było mojego szczęścia.Pożyczyłam od Sel jakąś bluzkę,wzięłam szorty,conversy  rozpuściłam włosy,które przed tem umyłam,złapałam torebkę.Spojrzałam na zegarek była za piętnaście dwudziesta,uprzątnęłam sekundowo dom i usłyszałam dźwięk samochodu.Wyszłam z domu,Harry juz czekał z otwartymi drzwiami,weszłam do niego nie pewnie.
                                       J-Hej!Jestem Ivy.-powiedziałam nie pewnie.
                                       N-Niall.
                                       Z-Zayn.
                                       L-Liam.
                                     Lou-Louis.
           Powiedzieli wszyscy po kolei,zaczęłam się śmiać,że maja harmonię.Po czym Harry wsiadł do samochodu i ruszyliśmy.Nagle uświadomiłam sobie,że jadę się ulać na jakąś zabawę z kumplem i 4 tak jakby obcymi i starszymi ode mnie chłopakami.
             No ale nie ważne!Gdy dojechaliśmy na miejsce,tam już stały Dan,El i Pezz,zdziwiłam się,ale Harry nas szybko ze sobą zapoznał.Zajęliśmy stolik i zabawa się zaczęła...